[Fic] Story of Love รักสุดวุ่นของเหล่าวองโกเล่

ขอทักทายผู้อ่านทุกท่านก่อนนะค่ะ ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งเรื่องอาจไม่ดีนัก ภาษาอาจผิดๆถูกๆ เรื่องนี้เราให้มุคุโร่ออกมาจากคุกแล้วนะ ส่วนนิสัยของเหล่าวองโกเล่อาจจะแปลกไปนิดๆหน่อยๆและอาจจะเพิ่มความเนียนของเหล่าหนุ่มๆไปด้วย และเราก็เพิ่มตัวฝ่ายนางเอกเข้าไปด้วยนะค่ะ

งั้นเราจะเริ่มแนะนำตัวละครที่พวกเรารู้จักกันดีก่อนแล้วกันเนอะ


ฝ่าย พระเอก ของเรา

ชื่อ-นามสกุล: ซาวะดะ สึนะโยชิ

อายุ :15ปี

นิสัย: เป็นคนที่ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องไปสะทุกอย่างจนหลายๆคนเรียกเค้าว่าเจ้าห่วยสึนะ แอบชอบเพื่อนผู้หญิงที่ชื่อ ซาซางาวะ เคียวโกะ และยังเป็นหนึ่งในที่ถูกเชื้อเนียนของยามะแพร่อีกด้วย

อาวุธ :ถุงมือ X Glove

ธาตุ :นภา


ชื่อ-นามสกุล :โกคุเทระ ฮายาโตะ

อายุ :15ปี

นิสัย :เป็นคนที่มีนิสัยใจร้อน แต่ให้ความเคารพเทิดทูนสึนะในฐานะ หัวหน้าแก๊งรุ่นที่ 10 ของ
วองโกเล่ และเขายัง มุ่งมั่นจะเป็นมือขวาของสึนะให้ได้ ปากเสียที่สุดและยังชอบทะเลาะกับ มิอุระ ฮารุอยู่บ่อยๆและยังมีวิชาตัวพ่อและเนียนอีกมากมาย

อาวุธ :เป็นไดนาไมต์และกล่องธาตุวายุ

ธาตุ :วายุ


ชื่อ-นามสกุล :ยามาโมโตะ ทาเคชิ

อายุ :15ปี

นิสัย :เป็นคนที่รักเบสบอสมาก เป็นคนมองโลกในแง่ดีเสมอไม่ว่าเจออะไรก็จะยิ้มตลอดเวลา แถมยังมีวิชาติดตัวคือวิชาเนียน(= =)ได้ขึ้นชื่อว่าตัวพ่อแถมยังเป็นคนแพร่เชื้อเนียนให้เหล่าว่องโกเร่อีกด้วย

อาวุธ :ดาบชิงุแระ คินโทคิ(ไม่รู้เขียนถูกป่าว)

ธาตุ :พิรุณ


ชื่อ-นามสกุล :ซาซางาวะ เรียวเฮ

อายุ :17ปี

นิสัย :เป็นคนที่จริงจังกับชีวิตแบบสุดขั้วชอบทำไรมุทะลุอยู่บ่อยๆมักใช้กำลังมากกว่าสมองเพราะเค้าไม่ค่อยจะคิดสักเท่าไรจัดได้ว่าเป็นพวกบ้าดีๆนี้เอง={}= ตอนนี้เริ่มเรียนรู้วิชาเนียนมาบ้างแล้ว

อาวุธ :หมัดและกล่องธาตุอรุณ

ธาตุ :อรุณ


ชื่อ-นามสกุล: ฮิบาริ เคียวยะ

อายุ 17ปี

นิสัย :เป็นคนที่เกลียดการสุ่มหัวเป็นที่สุดไม่ค่อยชอบอยู่รวมกันเป็นกลุ่มรักเมืองนามิโมริมากกว่าใครๆ
แถมยังมีวิชาเนียนที่ติดมาจากยามาโมโตะด้วย={}=(ตัวแพร่)

อาวุธ :ทอนฟา(กระบองสั้นคู่)และกล่องธาตุเมฆา

ธาตุ: เมฆา


ชื่อ-นามสกุล :โรคุโด มุคุโร่

อายุ :17ปี

นิสัย :เป็นคนที่เจ้าเล่ห์ และมักใช้คำพูดสุภาพที่ผิดกับการกระทำอยู่เสมอมักจะหัวเราะแปลกๆอยู่ตลอดเวลา ชอบว่างแผนและเล่ห์กลเป็นที่สุด รักโคลมเป็นชีวิตจิตใจ

อาวุธ :หอกสามง่าม ดวงตาวัฏสงสารและกล่องธาตุหมอก

ธาตุ :หมอก


ชื่อ-นามสกุล :แรมโบ้ โบวีโน่

อายุ :17ปี (ตอนอนาคต)

นิสัย :เป็นคนที่ชอบโปร่ยเสน์แกสาวๆและรักสนุกเป็นชีวิตจิตใจมักจะขี้แย่อยู่บ่อยๆแต่ก็มีความเข้มแข็งอยู่บ้าง ซึ้งตอนนี้กำลังศึกษาวิชาเนียนอยู่

อาวุธ :เขาบนหัว กับกล่องธาตุอัศณี

ธาตุ :อัสนี


ฝ่ายนางเอกของเราบ้าง


ชื่อ-นามสกุล :สึคิยามะ เรนะ

อายุ :15ปี

(สโลแกน: สวย โหด ดุ)

นิสัย :เป็นคนที่ค่อยข้างดุกับทุกคนยกเว้นยูริกับฮิบาริ เรนะเป็นลูกพี่ลูกน้องกับฮิบาริ จึงทำให้นับถือฮิบาริอยู่พอสมควรไม่ค่อยถูกกับผู้ชาย โดยเฉพาะยามาโมโตะ แต่เธอก็ไม่ได้ต่างจากยามาโมโตะสักเท่าไรก็คือว่าซื่อนี่เองอีกอย่างเธอเป็นคนที่รักเพื่อนมากๆ ถึงแม้จะชอบทะเลาะกับคานะบ่อยๆ

อาวุธ :ดาบญี่ปุ่นที่มีลักษณะสีดำทะมึนทั้งด้าม

ธาตุ :พิรุณ


ชื่อ -นามสกุล :มิซึกิ คานะ

อายุ :15 ปี

ฉายา :ยัยปากร้าย

นิสัย :เป็นคนที่ชอบพูดแบบขวาผ่าซากดีๆนี่เอง มักจะทะเลาะกับเรนะประจำ
แต่ก็เป็นเพื่อนรักกันทั้งคู่ เริ่มรู้สึกหมั่นไส้รุ่นพี่ฮิบาริเลยไม่ค่อยถูกกันเท่าไรนัก ไม่ชอบให้ใครมาดูถูกตนหรือมารังแกตนฝ่ายเดียวประมาณว่าหากใครทำข้าเจ็บมันต้องเจ็บกว่า2เท่า

อาวุธ :เคียวขนาดใหญ่ที่คมกริบ

ธาตุ :เมฆา


ชื่อ-นามสกุล :นากาชิมะ ยูริ

อายุ :15ปี

ฉายา:ยิ้มมหาโหด

นิสัย : เป็นคนที่ยิ้มแย้มตลอดเวลาแต่ในรอยยิ้มนั้นดูน่ากลัวเหมือนกำลังวางแผนอะไรสักอย่าง ซึ่งคนเขียนก็นึกไม่ออกฮ่ะๆ จริงๆแล้วเธอเป็นคนที่นิสัยน่ารักและมีความเป็นผู้นำสูง รักสงบและก็รักเด็ก แถมพละกำลังยังน่ากลัวเหมือนรอยยิ้มแต่ถูกแย่งซีนโดยเรนะกับคานะบ่อยๆจึงทำให้ดูมีบทน้อย ดูท่าทางจะสนใจคุณพี่สุหูรูดอยู่สะด้วยสินี่~

อาวุธ :ดาบสองคม

ธาตุ :อรุณ

ตอนที่1

ณ สนามบินแอร์ปอด~



“นี่น่ะหรอ ญี่ปุ่นไม่ได้กลับมาสะนาน ยังวุ่นวายเหมือนเดิมเนอะ ว่ามั๊ยเรนะ” หญิงสาวหน้าตาน่ารักแต่แววตาเอาแต่ใจหันมามองฉัน แล้วเธอจะให้มันเปลี่ยนไปเป็นป่าช้ารึไง (- -*)

“ฉันก็ว่างั้นแหละคานะฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอว่าเรามาทำงานไม่ใช่เที่ยว (- - )” ฉันส่งสายตาดุๆใส่คานะ

“แล้วจะทำไมแกจะต่อยฉันรึไง ยัยป้าโหด!!!” บังอาจแล้ว ยัยคานะ

“ใครจะไปเหมือนเธอล่ะยัยปากกรรไกรเอ้ย!!!” หึหึ แม่ตรอกกลับเข้าให้

“ว่าไงนะ!!!” ท่าทางยัยคานะจะโกธรแหะฮ่ะๆ ดูแล้วสะใจ (-__,-)

“มาได้ทุกเมื่อเลยยัยหนู” ฉันพูดอย่างสบายๆ ชอบดูหน้าคานะตอนโมโหจริงๆ

“เอ่อ... เรนะจังคานะจังอย่าทะเลาะกันเลยนะ (^___^ )” รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะสดใสแต่ก็ดูสยดสยองยัยนี้ ชื่อว่า นากาชิมะ ยูริ เป็นเพื่อนของฉันอีกคนค่ะ อย่าดูเพียงภายนอกนะค่ะ ถึงแม้เธอจะดูเรียบร้อยแต่จริงๆแล้วโหดใช่เล่นเลย และอีกคนที่ฉันชอบแกล้งอยู่นี่ก็เพื่อนรักฉันอีกคนค่ะ ชื่อว่า มิซึกิ คานะ เป็นคนที่ปากเจ็บที่สุดบรรดาเพื่อนที่ฉันรู้จักเลยล่ะ ก็คุณเธอเป็นลูกคุณหนูแต่ว่าเธอมีความสามารถทางด้านการต่อสู้มาก

“เอาเถอะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นรอนาน” ฉันพูด

“เรนะ” เสียงคุ้นๆแหะ แล้วฉันค่อยๆหันไปทางต้นเสียง ก็ได้พบกับ

“พี่เคียวยะ!!!”

“(-___-)”

หมับ!? แล้วฉันก็วิ่งเข้าไปกอดพี่เคียวยะอย่างลืมตัว แต่พี่เคียวยะก็กอดฉันตอบเบาๆ ทุกคนอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะค่ะ จริงๆแล้วฉันกับพี่เคียวยะเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ตอนเด็กๆฉันกับพี่สนิทกันมาก การกอดกันจึงเป็นเรื่องปกติสักวันฉันจะเก่งอย่างพี่เขาให้ได้ (^___^ )

“ทีกับฉันนี่โคตรจะดุแต่กับคุณฮิบาริหยั่งกับลูกแมว (= = )” นั้นไงโดนยัยคานะแขวะ

“มีอะไรเจ้าสัตว์กินพืช” นั้นไงครั้งที่2แล้วนี่ (= =”)

“โหดร้าย!!!!ไอ้หน้าโหดนี่!!(=[]=)” จะห้ามศึกดีมั๊ยนี่ไม่ดีกว่าอยากเห็นทะเลเลือด หึหึ (-___- )

“ทั้งคู่ค่ะ เราต้องรีบไปหาพวกคุณรีบอร์นนะค่ะ หรือพวกคุณอยากจะทะเลาะต่อก็เชิญ แต่ทำอย่างนี้นี่นิสัยเด็กกันจริงๆนะค่ะ (^___,^ )” เอ่อ... ยูริ ยิ้มแล้วพูดอย่างนั้นมันให้ความรู้สึกไม่ค่อยดีเลยแหะ ช่างมันเถอะเมื่อไรจะได้ไป ( - -)

“….” สองคนนั้นเงียบแล้วมองกันสักพักก่อนจะขึ้นรถที่พี่เคียวยะเตรียมไว้

รถสีดำคันงามก็ค่อยๆเดินทางออกจากสนามบินไปมาวันแรกก็วุ่นวายสะแล้วหรอนี่ เฮ้อ~
มีรางสังหรณ์ว่าจะต้องเจอเรื่องชวนปวดหัวอีกเยอะแน่เลย หึหึ อย่างนี้ค่อยน่าสนุกสิ


ณ บ้านสึนะ

“ว่าไงนะ!!!!” เสียงสึนะพูดขึ้นอย่างตกใจ

“ก็อย่างที่ว่านั้นแหละ ว่าจะมีคนมาดูแลแก” รีบอร์นกล่าว

“ฉันดูแลตัวเองได้ แกไม่ต้องพาใครมาถล่มบ้านเลยแค่นี้ฉันก็วุ่นวายอยู่แล้ว!!!”

“กล้าหือรึ เจ้าห่วยสึนะ (- -+)” แล้วรีบอร์นก็เอาปืนขึ้นมาจากสักที่จ่อหัวสึนะ

“ปะ..ป๋มไม่หือแล้วฮับ (T^T)”

“ดีล่ะที่รู้เรื่อง” แล้วรีบอร์นก็เก็บปื่นไว้ที่ไหนสักที่(- -*)

“รีบอร์นทำไมต้องให้คนมาดูแลด้วยล่ะ จะมีอะไรรึเปล่า?” สึนะถาม

“มีข่าวจากหน่วยข่าวกรองของฉันบอกว่าจะมีเหล่าแก๊งมาเฟียรุ่นใหม่ที่หวังจะถล่มวองโกเล่แฟมิลี่
แกต้องปกป้องพวกพ้องและก็วองโกเล่แฟมิลี่ด้วย ไม่งั้นพ่อจะเจื้อนแกคนแรก”

“แหง่ะ!!!มันมือชกชัดๆ (T^T)” คุณพี่แกนี่เผด็จการไม่เปลี่ยน สึนะคิด

“อีกไม่นานคงมาถึง เตรียมตัวไว้ให้ดี” แล้วรีบอร์นก็ออกกระโดดออกจากหน้าห้องสึนะ ไปด้วยรอยยิ้มที่ดูมีเล่ห์นัยยิ่งนัก ทิ้งให้เจ้าห้วยรอรับสภาพวันพรุ่งนี้

“ฉันยังไม่อยากตาย ~!!(T0T)” เสียงอันน่าสงสารของสึนะดังทั่วบ้านอย่างสิ้นหวังกับชีวิตที่คงจะไม่ได้สงบสุขแบบชาวบ้านทั่วๆไป สู้นะเจ้าห่วยสึนะ (^__^)Y


เช้าวันรุ่งขึ้นก็มาถึงราวกับว่าเป็นนิยาย(ก็นิยายน่ะสิ(=..=))

“เฮ้อ~ทำไมมีแต่เรื่องยุ่งๆมาให้เราทุกทีเลยไม่เข้าจายยย อ๊ากกก” สึนะบ่นพร้อมกับขยี้ผมที่ดูไม่เป็นทรงแต่แรกให้มันยุ่งเข้าไปอีก(=__=”)

“โย้ว~!! สึนะ!!!” เสียงทุ่มต่ำของเจ้าเอ๋อที่สุดในวองโกเล่แฟมิลี่ดังขึ้นพร้อมกับเพื่อนร่วมทางที่ดูไม่ค่อยเต็มใจร่วมทางมาด้วยสักเท่าไรนัก

“อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นที่10!!!”โกคุเทระ ว่าที่มือขวา(?)ของสึนะวิ่งเข้ามาทักทายอย่างสดใส(=__=)

“เฮ้อ~ อรุณสวัสดิ์ ยามาโมโตะและโกคุเทระ เฮ้อ~ (=0=)”

“เป็นอะไรไปครับ ใครทำให้รุ่นที่10 หมดอาลัยตายอยากปากแห้ง?!!!”โกคุเทระพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกับเตรียมระเบิดขึ้นมาพร้อมรบเต็มที่

“โกคุเทระนายใช้คำศัพท์ผิดรึป่าว ไอ้ปากแห้งนี่ฉันว่าไม่ใช่นะ(= =”)”สึนะพูดขึ้นอย่างปลงๆกับเพื่อนที่แสนจะสุดโต่งคนนี้

“สึนะ นายไม่สบายใจอะไรบอกฉันได้นะ เราเพื่อนกันนี่”ยามาโมโตะพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่จริงจัง
ที่แสนจะหาได้ยากเหลือเกินเพราะพี่แกชอบยิ้มตลอดเวลาแต่ถึงเวลาจริงจังก็จริงจังสุดๆ(ปลื้ม~/me)

“คือว่า รีบอร์นบอกว่าจะมีมาเฟียมาถล่มทำลายวองโกเล่แฟมิลี่ของเราแล้วก็จะมีสมาชิกใหม่มาช่วยเหลือพวกเราแต่ฉันไม่อยากให้เกิดสงครามอะไรทั้งนั้นเลย หากทุกคนเป็นอะไรไป...”สึนะก้มหน้าลง
เพื่อซ่อนสีหน้าที่ไม่อยากให้ใครเห็นทั้ง

“อย่าเครียดสิครับ มีผมกับเจ้าบ้าเบสบอลอยู่ทั้งคนไม่มีใครเป็นอะไรแน่นอนมั่นใจเพราะผมเป็นมือขวาของรุ่นที่10นี่!!!”โกคุเทระพูดขึ้นถึงแม้มันจะเป็นไปได้น้อยที่ทุกคนจะไม่เป็นไรแต่มันก็ทำให้สึนะมั่นใจว่าจะไม่เกิดเหตุการ์ณร้ายแรงเกิดขึ้นแน่นอน

“ใช่แล้วล่ะ สึนะ นายไม่ต้องไปเครียดหรอก นายไม่ได้อยู่คนเดียวนี่ (^__^) โอ๊ะ!!!
จะสายแล้วนี่!!!”

“เฮ้ย!!! ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี่ฟ่ะ เจ้าบ้าเบสบอล!!!”

“อะไรกัน มาโรงเรียนวันแรกก็สายแล้วหรอนี่~!!!!(T0T)”แล้วทั้งสามสหายก็วิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อรีบเข้าเรียนให้ทันเวลา เพราะยังไม่อยากเจอกรรมการรักษาระเบียบสักเท่าไร (ลองเจอสิมีหวังหน้าเละตั้งแต่เรียนวันแรก)

ณ ห้องเรียนของสึนะ

“เซฟฟฟฟฟ~!!! ฮ่ะๆๆ(>0<)”เสียงหัวเราะที่สุดแสนจะเป็นสุขของยามาโมโตะดังขึ้นที่วิ่งมาถึงห้องเรียนพอดี

“เอ๊าท์ ต่างหาก (- -+)”เสียงดุๆของอาจาร์ยประจำห้องเรียนกล่าว

“ทำอะไรน่าอายจริงไอ้บ้า แกนี่เห็นแก่หน้ารุ่นที่10บ้างดิฟ่ะ (=[]=)!!”

“(=___=”)”ผมล่ะเครียดกับสองคนนี้จริง ทะเลาะได้ทุกวัน สึนะคิด

“เลิกโวยวายแล้วเข้าห้องมาได้แล้ว ครูมีอะไรจะประกาศให้ทุกคนรับทราบ”

“คร๊าบๆ (^__^) ฮ่ะๆ” ยามาโมโตะหัวเราะพลางเดินเข้าประจำที่พร้อมกับสึนะที่ได้แต่อายไม่รู้จะเอาหน้าไว้ไหนและโกคุเทระที่กวาดสายตานักเลงมองไปรอบๆห้องเหมือนบอกว่า อยากมีเรื่องรึไง (- -*)

“เอาล่ะ ตอนนี้ทุกคนก็มาครบเรียบร้อยแล้ว ครูจะเริ่มแนะนำนักเรียนที่มาเข้าใหม่ เอ๊า~เข้ามาได้”ครูเรียกให้สมาชิกใหม่ของห้องมาแนะนำ นั้นก็คือ3สาวผู้ดูแลนอกแก็งวองโกเล่แฟมิลี่

“สึคิยามะ เรนะค่ะ(-___-+)”หญิงสาวคนแรกมีใบหน้าที่สะสวย ดูสง่างาม แต่แววตาของคุณเธอดูจะหยิ่งๆ
น่าแปลกที่ดูเท่ไปอีกแบบในสายตาของหลายๆคน เสียแค่ที่เธอเป็นคนไม่ค่อยชอบยิ้มสักเท่าไร

“มิซึกิ คานะค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ!! (^___^)”หญิงสาวคนที่สองหน้าตาดูน่ารักสดใส
ให้ความรู้สึกเหมือนลูกคุณหนูผู้ร่าเริง แต่จริงๆแล้วมันไม่เป็นอย่างที่เห็นเสมอไปนะ เพราะเธอเป็นคนที่ปากเจ็บสุดๆเลยจะบอกให้

“นากาชิมะ ยูริค่ะ ยังไงก็รบกวนด้วยนะค่ะ (^///^)”และคนสุดท้ายหญิงสาวที่ดูเรียบร้อย น่ารักน่าถะนุถะนอนที่สุดกลุ่ม แต่ในรอยยิ้มนั้นแฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ที่สุดเช่นกัน

“สึคิยามะ เธอไปนั่งตรงข้างๆทาเคชิ ตรงนั้นนะ”ครูพูดพลางชี้ไปทางนายประหลาดที่นั่งยิ้มตลอดเวลาคนนั้น
รู้หมั่นไส้แบบแปลกๆแหะ คนบ้าอะไรยิ้มอยู่ได้ แล้วฉันก็เดินไปนั่งข้างเจ้าบ้านั้น

“มิซึกิ กับ นากาชิมะ ไปนั่งตรงโต๊ะที่ว่างทั้งคู่ตรงนั้น”เอ๊ะ!!!? ไหงสองคนนั้นได้นั่งด้วยกัน แต่ฉันได้มานั่งกับไอ้โรคจิตนี่ด้วยย่ะ!!! แหน่ะยังหันมายิ้มอีก อ๊ากกกก ฉันไม่ถูกกับผู้ชายนี้จริงๆ
ให้นั่งกับพี่เคียวยะยังจะดีกว่า (รายนั้นโหดนะ เรนะจัง/me ไม่สนหรอก/เรนะ)

“นี่นาย!!!”ฉันพูดขึ้น

“หืม? (^___^)”ยังมายิ้มอีกแม่อยากต่อยให้ฟันร่วง (- -+)

“ ฉันบอกไว้ก่อนนะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันในระยะนี้ เข้าใจ๋~”ฉันพูดพร้อมทำท่ากับประมาณ1เมตร

“ฮ่ะๆๆ เธอนี่ก็ตลกเนอะ นั่งใกล้กันแค่นี้จะห่างกัน1เมตรได้ไง จะพยายามแล้วกันนะ”

ปับๆ อ๊ากกก เจ้าบ้าบังอาจมาตบหัวฉัน (เขาเรียกมาลูบรึป่าว)

“อยากตายรึไง เจ้าบ้า(- -+)”แล้วฉันจับข้อมือเจ้าบ้านี่บิดไปข้างหลังอย่าแรง ย้ำอย่างแรงนะ
แต่ดูสีหน้าเจ้านี่มันไม่เจ็บสักกะติ๊ด

“ทั้งสองคนนั้น!!! ตั้งใจเรียนหน่อยสิ”(-x-)อะไรกัน เพราะนายคนเดียวทำให้ฉันโดนดุด้วย (- -+) ที่สำคัญกว่านั้น คนไหนคือรุ่นที่10ของวองโกเล่แฟมิลี่ล่ะนี่ (=0=) มีแต่พวกที่ไม่น่าใช่ทั้งนั้น หรือจะถามคุณรีบอร์นดี แล้วจะหาจากไหนได้ล่ะนี่

“ดีจ้า~!!!”เสียงรีบอร์นที่เดินทักทายเข้ามาในห้องเรียน

“(=[]=)”<<< ใบหน้าของฉันเอง ทำไมเหมือนรู้ล่ะว่าฉันคิดจะตามหานี่

“นั้นใครอ่ะ/นั้นสิ/ก็ครูริโบยามะไง/เอ๊ะยังอยู่อีกหรอ (T^T)/ครูจอมโหดนั้นอ่ะนะ”เสียงซุบซิบมากมายดังขึ้น ครูริโบยามะ หรอ(=_=) ดูยังไงก็คุณรีบอร์นชัดๆ

“(=[]=)” นี่ไม่ใช่ใบหน้าของฉันนะค่ะ แต่เป็นหน้าของคนที่ดูแหย๋ๆไงไม่รู้ ที่เห็นรีบอร์นเข้ามาในห้อง หรือว่าเป็นคนรู้จักของคุณรีบอร์น

“ครูมีเรื่องจะคุยกับ3สาวที่มาใหม่พร้อมกับสึนะ โกคุเทระและ ยามาโมโตะ หลังเลิกเรียน ถ้ามากันไม่ครบได้ตายหมู่”พอพูดจบ ก็เดินออกไปดื้อๆ มาไว สั่งไว ไปไว สมกับคำล่ำลือจริงๆ

“ฮ่าๆ เล่นกันโหดจังเลยครู (^0^)”นี่แกเอ๋อหรือไม่รู้นี่ เจ้าบ้า (=___=”)

“ตายแน่ ~(T0T)”นั้นก็เสียงโหยหวนของคนที่คาดว่าจะชื่อ สึนะ

“รุ่นที่ 10!!! พยายามเข้านะครับ!!”นี่ก็บ้าอีกคน ตระโกนเสียงดังสะ เอ๊ะ?!! รุ่นที่10หรอ (=[]=)

“ฮ่ะๆๆ ทำดูหน้าเข้า \(=[]=)/555+”ไอ้นี้ก็เลียนแบบอีก ใจเย็นไว้ สันติ อหิสา... เผามันเลย!!!(เอ๊ะ
ยังไง (=..=)) ฉันเตรียมจะเตะมันเต็มรักแต่ยัยเพื่อนตัวดีทั้งสองคนวิ่งเข้ามาห้ามทัน
อ๊ากปล่อยฉันน๊า~!!! แล้วก็ฉันก็โดนลากออกจากห้อง

“เรนะ สงบอารมณ์หน่อย ฉันเห็นนะว่าทำท่าจะกินหัวเจ้าคนนั่งข้างๆอยู่แล้ว!!!”เธอนั้นแหละสงบจิตสงบใจหน่อย ฉันไม่ได้จะกินเจ้าบ้านั้นสะหน่อยกินไปมีหวังชิดเชื้อบ้ามันพอดี

“นั้นสิ เรนะคงจะไม่ทำอะไรอย่างนั้นหรอกจ๊ะ (^___^+)”เอ่อ... ยูริเธออย่ายิ้มน่ากลัวๆแบบนั้นได้มั๊ย เห็นแล้วขนลุกซู่

“รู้อยู่แล้ว แต่ยูริ คานะ พวกเธอคิดว่าใครในห้องเราเป็นรุ่นที่10ของวองโกเล่แฟมิลี่”ฉันถามความคิดเห็นของทั้งสองคน

“ไม่รู้สิ มีแต่พวกหน้าตาแหย๋ๆ ยกเว้นคนผมเงินๆที่นั่งใกล้ๆฉันอ่ะ ดูนักเลงโคตรๆ(=___=)”ผมเงินๆ หมายถึงไอ้บ้าที่ตระโกนเสียงดังเมื่อกี้รึป่าวหว่า

“ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่สำคัญหรอก ยังไงเราก็มีหน้าที่ปกป้องเขา แม้ต้องแลกด้วยชีวิต (^___^)”พูดเรื่องเป็นๆตายๆได้สดใสดีเนอะ ยูริจัง (_ _”)

“เข้าเรียนเหอะ เดี๋ยวครูดุเอา”จริๆแล้วไม่ได้กลัวครูดุหรอกนะ แต่รำคาญที่บ่นมาก(=__=;)


แล้วเวลาก็เดินไปถึงช่วงเลิกเรียนที่คุณรีบอร์นนัดไว้(บนดาดฟ้าโรงเรียนมินาโมริ)

อืมมากันครบแล้วล่ะมั่ง มีฉัน ยูริ คานะ เจ้าหน้าแหย๋ๆ นักเลงสูบจัด และก็ไอ้บ้าสุดกวน 1ในนี้คงมีรุ่นที่10 สินะ

แอดดด~ เสียงเปิดประตูอย่างช้าๆที่เข้ามาพร้อมกับเด็กตัวเล็กแต่สมองสุดโหด รีบอร์นนั้นเอง

“สึนะ โกคุเทคะ ยามาโมโตะ”รีบอร์นเรียกให้3คนนั้นหันมา

“.....”เหมือนอยู่ในภาวะกดดัน ทั้งฉันกับเพื่อนรักทั้ง2คนอีกเงียบด้วยเช่นกัน

“3คนนี้ คือ ผู้ดูแลนอกแก๊งของวองโกเล่แฟมิลี่”คุณรีบอร์นชี้มาทางพวกฉัน

“ห๋า~!!!(T0T)/เฮ้ย!!จริงดิ(=[]=”)/โอ้ว~(^___^)”พวกคุณคงทายได้เลยว่าคือเสียงใครบ้าง ฉันเฉลยแล้วกัน เจ้าหน้าแหย๋(สึนะ)/นักเลงสูบจัด(โกคุเทระ)/ไอ้บ้ายิ้ม(ยามาโมโตะ)

“เรนะ คานะ ยูริ นี่คือ รุ่นที่10ของวองโกเล่แฟมิลี่ ซาวาดะ สึนะโยชิ”

“(=[]=!)”<<< ช๊อคครั้งที่ 1

“แล้วนี่ ก็ผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่แฟมิลี่ชื่อ ฮายาโตะ โกคุเทระ”

“(=[]=!!)”<<<ช๊อคครั้งที่ 2

“คนสุดท้าย ยามาโมโตะ ทาเคชิ ผู้พิทักษ์พิรุณของวองโกเล่แฟมิลี่”

“(=[]=!!!)”<<< ช๊อคครั้งที่ 3 อะไรกันนี่!!! คนอื่นพอว่า แต่ไอ้บ้านี่นะ
เป็นผู้พิทักษ์พิรุณ ไม่อยากเชื่อ!!

“ฮ่ะๆ เรนะนี่ตลกดีแหะ (^0^)/”ฉันเกลียดแก (= =”) นี่ต้องเจอกับพวกนี้ไปอีกนานมั๊ย~!!!
อยากกลับอิตาลี่ และนี่ก็คือเรื่องราวบทใหม่ของคนแต่งที่หาสาระไม่ค่อยได้ลองแต่งขึ้นมา ว่า3สาวผู้ดูแลนอกแก๊งวองโกเล่แฟมิลี่ต้องเข้ามาอยู่ในก๋วนผองเพื่อนที่ชวนปวดหัวที่สุด เหตุการณ์รักหวานๆปนฮา ดราม่า แอ็คชั่น และปริศนา (นี่แกจะเอาหมดทุกแบบเลยรึไง)ของเหล่า3สาวในวองโกเล่แฟมิลี่จะเป็นเช่นไรต่อไป

มาแล้วสินะตอนแรก>,,<

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

สนุกมากนู่ออย>< ฮามาก แต่คนอื่นไม่รู้นะคิดไง(อ้าว={}=)
แต่สำหรับฉาน สนุกมาก

สู้ต่อไปเน้อ
เย้~เย้~

หนุกอ่ะ

ฮามาก
ชอบยามาโมโตะอ่ะ
เมื่อไรจะรีบแต่งต่ออ่ะค้า
พี่ออย
(รออ่านยุ่น๊)

หนุกดีๆ

มีต่อรึเปล่าหนอ

อยากอ่านต่อจังเลย>.<
รีบๆแต่งน่ะ

>Kana Talk<


“แง๊~!!! สายแล้วโว๊ย~!! หลบไป”ฉันรีบวิ่งสุดชีวิตเพราะตื่นสาย ทำไมยัย2คนนั้นไม่ยอมปลุกกันบ้าง ต้องเป็นเพราะยัยเรนะชัวที่ไม่ให้ยูริปลุกฉันคอยดูเถอะ เธอได้เจอดีแน่ แต่ตอนนี้ต้องไปถึงโรงเรียนให้ถึงให้ทันก่อนเถอะ รอก่อนนะโรงเรียนนามิโรริ!!!

“แฮ่กๆๆ”เสียงหอบระรัวบวกกับจังหวะการเต้นแรงของหัวใจของฉัน แทบจะขาดอากาศแต่ไม่เป็นไรถึงโรงเรียนทันเวลาทันพอดี

พลั่ก~!!! ตุบ!!?

“(=[]=!)”สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้ก็คือยักษ์ที่โหดร้ายกำลังใช้ทอนฟาฟาดเข้าที่ท้องของพวกกุ๋ยในโรงเรียน

“มีอะไรหรือเธอคือพวกเดียวกับเจ้าสัตว์กินพืชพวกนี้ (- - )”สายตาที่โหดร้ายนั้นมองหน้าฉันอย่างจะฆ่ากันให้ได้
แม่เจ้า~พระเจ้าช่วยลูกด้วย ทำไงดีล่ะนี่
เรนะก็ไม่อยู่คอยป้องกันสะด้วย ตายสิค่ะงานนี่

“ไม่ตอบสินะ หึหึ(- - )”ไม่ว่าป่าวท่านฮิบาริก็ย่างก้าวสามขุมมาใกล้ฉันเรื่อย เอาว่ะ!! อย่างนี้มันต้องลองสักตั้ง แม่ขา ถ้าลูกศพไม่สวย อย่าให้ดูเด็ดขาดนะค่ะ

“ทำไม รุ่นพี่จะทำอะไรฉันค่ะ!!!”อาวุธของฉันคือปาก เถียงไว้ก่อนล่ะนะฉัน

“.....”ไม่ตอบกลับ แต่ยื่นนิ่งๆ

“พี่ คิดว่าการทำหยั่งนี้จะมีคนกลัวหรอ พี่มันก็แค่นักเลงคนหนึ่งเท่านั้นแหละ ไอ้คนใจร้ายโหดอำมหิต!! ไม่มีหัวใจ!!!บลาๆ..(ขี้เกียจบรรยาย (-*-)/me)”เอาแล้วไงท่าน ปากไม่ดีเกินเรื่อง เราพูดแรงไม่รึป่าวนี่ พี่ฮิบาริเงียบไปสักพักก่อนจะมองหน้าฉันอย่างนิ่งๆทำให้รู้สึกใจไม่ดีเลยแหะ

“หึหึ น่าสนใจดีนี่” โอ้ย อยากบ้าตาย นี่ฉันด่าไปนะไม่ใช่ชม มาน่าสนใจทำไม (=__=)

“พวกโรคจิต!!”หลังจากฉันเถียงไป พี่แกก็เอาไอ้ทอนฟาทำท่าจะฟาดเข้าให้ เฮ้ยๆเดี๋ยวเด๊ ฉันผู้หญิงนะโว๊ยยย (=[]=) นี่สินะที่เขาว่าไร้เมตตา ในขณะที่ฉันเตรียมจะโดนสั่งสอนที่ปากไม่ดี อยู่ๆทอนฟานั้นก็หยุดลงกะทันหันด้วยฝีมือของใครกัน ฉันค่อยๆหลี่ตาขึ้นดูว่าใครกันนะที่ช่วยฉันไว้จากไอ้ยักษ์มารนี่

“พี่เคียวยะค่ะ กรุณาหยุดแค่นั้นเถอะค่ะ”นั้นมันเสียงยัยเรนะ ต้นเหตุที่ฉันมาสายนี่ ชิชะ มาช่วยฉันทำไมยะ (เขาอุตส่ามาไม่ให้แกหน้าเละนะ/me)แต่ นายขี้เก็กนี่ก็หยุดตามที่พูดของเรนะ นับถือจริงๆ

“อืม...”แล้วพี่แกก็สะบัดก้นหนีกลับห้องไป(-[]-)นึกว่าจะตายสะแล้วสิ อยากจะขอบคุณแต่ปากฉันมันแข็งไปหน่อยนะเพื่อนเอ๋ย

“ไปเถอะ คานะ เขาเรียนกันแล้วนะ”เรนะ บอก

“แล้วทำไมแกไม่ไปเรียนล่ะ”ฉันถาม

“โดด (=__= )”ฮ๊า!!! คนอย่างเรนะโดดเรียน(*0*)

“ไม่ต้องมามองแบบนั้นหรอก ที่ฉันโดดเพราะฉันทนไม่ได้กับไอ้บ้านั้น มองอยู่ได้ เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวแกล้ง
จะตบก็หลบทันตลอด โคตรจะรำคาญเลย หากไม่ได้ต่อยมันคงนอนไม่หลับ (- - )”ดูจากที่เรนะเล่าท่าทางจะเหลืออดจริงๆล่ะ จริงๆเลยแม่คนนี้เลือดร้อนโดยสัญชาตญาณ โดยเฉพาะผู้ชายยิ่งไม่ถูก

“แล้วยูริ ล่ะ (=___=”)”ฉันถาม

“ลืม สนิทเลย(=[]=!!!)”เหอะๆ หวังว่าเจ้ แกไม่กลับมาฆ่าเรานะ

“แล้วเราจะไปไหนกันดีล่ะ (^___^ )” ยะ..ยูริ!!! (=[]=) มาได้ไง

“ยูริ เธอมาได้ไงอ่ะ”ฉันถาม

“โดดไง เพราะมีใครบางคนทิ้งฉันมา(^___^ )”ลูกศรพุ่งเข้าที่เรนะตรงๆ(=__=”) สู้ๆนะเพื่อนเรา แล้วหยั่งงี้ คุณรีบอร์นไม่โกธรตายเอาหรอมาทำงานกันเล่นหนีเรียนมากันหมด (-..-)

“ดีจ้า ~”กรี๊ดดดด!!โผล่มาได้ไง

“หวัดดีค่ะ”เราทั้งสามกล่าวทักทายพร้อมกัน

“คานะเธอต้องไปฝึกการต่อสู้กับฮิบาริ”มัดมือชก ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม (- -*)!!!! คุณพี่ค่ะ นู๋เพิ่งเกือบคุณพี่
ฮิบาริฆ่าเอานะค่ะยังจะให้ไปฝึกอีก มีหวังตายหยั่งเขียด

“ไม่เชื่อฟัง เดี๋ยวพ่อก็เจื้อนสะหรอก”(=[]=!!)โหดโคตรๆ ยัยสองคนนี้ก็เงียบๆแล้วมองฉันอย่างสงสารช่วยกันบ้างสิ ฉันยังไม่อยากเจอไอ้ขี้เก๊กนั้น

“ไง เจ้าหนู”กรี๊ดดดด(2)ไม่อยากเจอก็ดันเจออีก ฟ้าช่างกลั่นแกล้งหรืออย่างไรค่ะ (T^T)

“พี่เคียวยะ(^___^)”ยิ้มเชียวนะ ยัยเรนะ

“ไง เรนะ ยูริ และก็..(- - )”มองหยั่งงี้หมายความว่าไงนี่!!!

“คานะค่ะ”ฉันตอบเป็นมารยาท

“….”ท่าทางจะเกลียดฉันแล้วล่ะมั่งดีเหมือนกัน ชิ (-..-)

“ฮิบาริ จากนี้คานะจะเป็นลูกศิษย์ของนาย ฝากดูแลด้วย”

“หึ!!!แล้วแต่เจ้าหนูแล้วกัน งั้นคานะวันนี้มาเจอฉันตอนเย็นที่ห้องกรรมการรักษาระเบียบ”แล้วคุณพี่แกก็เดินแบบวางท่าจากไปส่วนคุณรีบอร์นน่ะหรอ หายไปอีกแล้ว มาไวไปไวจริงๆนะค่ะคุณพี่

“สู้ๆนะ คานะจัง”ขอบคุณมากนะยูริเธอเหมือนนางฟ้าของฉันแต่มันไม่ช่วยอะไรเลยอ่ะ

“แล้วนี่จะเข้าเรียนกันป่ะ”เรนะถาม

“เข้าสิ ไปกันเถอะ (T^T)”วันนี้มันวันอะไรกันที่ฉันต้องเจอเรื่องบ้าๆอย่างนี้ด้วยนะคานะไม่เข้าจายยยย~!!!

ช่วงเย็นของวันนี้

แอดดด~
เสียงเปิดประตูอย่างกล้าๆกลัวๆของฉันที่กำลังเข้าสู่รังของไอ้ขี้เก๊ก

“มาสักที ยัยปากร้าย (- - )”นี่ก็คือเสียงของท่านฮิบาริที่กำลังนั่งรออยู่บนโซฟาในห้อง

“มีอะไรค่ะ ว่ามา”ฉันก็วางท่าไม่แพ้กัน

“นั่งลงก่อนสิ”แปลกวันนี้มาดีหรอ แล้วฉันก็กำลังจะนั่งลงที่โซฟาตรงกันข้าม

“ไม่ใช่ให้นั่งตรงนั้นตรงนี้สิ”ห๊ะ!!! ให้ฉันนั่งพื้นนี่นะ ฝันไปสะเถอะ

“จะนั่งไม่นั่ง (- - )” ไม่โว๊ย ฉันตอบในใจ

“….”

“….”กดดันเข้าไปไม่ชอบเลย ชิ นั่งก็นั่ง แล้วฉันก็จำใจนั่งฟื้น ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นทาสไงไม่รู้

“จากนี้ เธอคือลูกน้องของฉันหึหึ”เสียงตอบอย่างเย็นๆ ทำให้ขนลุกซู่ พูดยังไม่ทันขาดคำเลย

“อะไร!!!คุณรีบอร์นให้ฉันเป็นลูกศิษย์นายนะ ไอ้ขี้เก๊ก!!!”

“แล้วทำไมในเมื่อปากร้ายอย่างเธอไม่ให้ความเคารพอาจารย์ ก็ไม่ควรเป็นหรอก อีกอย่างฉันไม่ชอบต้องมาดูแลใครด้วยมันน่ารำคาญพวกสัตว์กินพืชก็งี้ ไม่สามารถอยู่ด้วยตัวเองได้ (- - )”

“ฮึ๊ย!!!นายอ่ะก็ไม่ได้ดีไปจากฉันสักเท่าไร ไอ้บ้าเอ้ย!!!”แล้วฉันก็รีบเดินหนีออกมา

ปึง!!!
เสียงปิดประตูเสียงดังของฉันเอง ใครมันจะทนได้ต้องมาฟังคำดูถูกอยู่ได้ ไอ้คนใจร้ายที่สุดในเมื่อ
นายไม่เคยเป็นฉันเป็นลูกศิษย์ฉันก็จะไม่เห็นนายเป็นอาจารย์ด้วยเหมือนกัน ฉันจะไม่มีวันเป็นมิตรกับนายเด็ดขาด ฮิบาริ เคียวยะ!!!ไม่สนแล้วไม่ว่านายจะเป็นใครใหญ่มาจากไหน



ในขณะที่คานะสาวปากร้ายเดินหนีออกมาจากห้องกรรมการระเบียบ

“คุณเคียวยะ ทำหยั่งงี้แม่สาวน้อยคนนั้นเขาจะไม่เกลียดเอาหรอครับ”คุซาคาเบะลูกน้องผู้ภักดีของฮิบาริที่แอบฟังอยู่นานก็เดินเข้ามาพูดด้วย

“หึ ก็ดีสิ ฉันไม่ต้องการให้ใครมารักหรอก”ชายหนุ่มผู้ที่ทุกคนต่างก็กลัวกล่าว

“ครับแต่เธอคนนั้นดูจะเก่งใช่เล่นนะครับ”

“อืม ถึงจะพูดจาเป็นขวานผ่าซากก็เถอะ”ฮิบาริว่า

“ครับ”

“คุซาคาเบะฉันวานอะไรหน่อยสิ”

“คะ.ครับ!!”คุซาคาเบะถึงกับตกใจที่คนอย่างฮิบาริจะขอความช่วยเหลือจากเขา

“ช่วยตามดู คานะสักพัก ฉันรู้สึกยัยนั้นต้องมีอะไรพิเศษแน่นอน (- - )”

“ครับ!!”แล้วคุซาคาเบะก็เดินออกจากห้องไปเหลือทิ้งไว้แต่ฮิบาริที่อยู่ในห้องนั้นเพียงคนเดียว

“เฮ้อ~ วันนี้วุ่นวายจริง”ฮิบาริได้แต่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกห้องที่ดูว่างเปล่าเหลือเกิน
สายลมเบาๆพัดผ่านทางหน้าต่างที่เปิดกว้าง

“ไม่ต้องการใครมารักงั้นหรอ น่าขำจริงๆ”แต่สีหน้ากับคำพูดนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิงสีหน้าของฮิบาริช่างดูอ้างว้างและโดดเดี่ยวเสมอ เพราะเขามักจะไม่พึ่งใครทำอะไรด้วยตัวเองเสมอ มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะมีเหนื่อยบ้าง ฮิบาริค่อยๆล้มตัวลงนอนที่โซฟา พลางคิดเรื่องราวๆต่างไม่ว่าจะไปตะลุมบอนกับกุ๋ย ฟังคำด่าของคานะ และเรื่องอื่นๆมากมาย เฮ้อ~ช่างเป็นเรื่องวุ่นวายจริงๆนั้นแหละ ฮิบาริคิด

กลับทางด้าน เรนะและยูริ

“เรนะจัง”ยูริเรียก

“ทำไมหรอ”ฉันถาม

“เธอว่าคานะ จะเป็นอะไร เพราะคานะยิ่งชอบพูดขวานผ่าซากอยู่ ไม่ค่อยฟังใครสะด้วย”ยูริพูดด้วยความเป็นห่วง

“ยัยนั้นไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อฉันเถอะ (^__^)”รอยยิ้มที่ยากจะเห็นของเรนะปรากฏขึ้น

“โย้ว~!!เรนะ ยูริ (^__^)”ไอ้ตัวป่วนบ้ายิ้มมาแล้วไง

“เรนะ ฉันขอตัวก่อนนะ พอดีนึกขึ้นว่ามีอะไรต้องไปทำอ่ะ”แล้วยูริก็ทิ้งฉันไว้กับเจ้าบ้านี่อีกแล้ว
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปสิเฮ้ยย

“อ้าวไปไหนสะล่ะ”ก็อย่างที่นายเห็นนั้นแหละ

“งั้นฉันขอตัวด้วยแล้วกัน”

“เดี๋ยว เรนะ!!?”อยู่ๆยามาโมโตะก็ทักขึ้น

“มีอะไร”ฉันถามง่ายๆตรงประเด็น

“ช่วยตามาหน่อยได้มั๊ย ฉันมีอะไรจะให้เธอดู(^___^)”

หมับ!!!
เฮ้ยยย ไม่ฟังคำตอบเลยหรอ อยู่ๆก็มาจับมือกันหยั่งงี้ แล้วก็ยังลากฉันไปไหนสักที่ก็ไม่รู้ที่ไหนกันนะ แต่ว่ามือของเจ้าบ้านี่ใหญ่และก็หยาบจริงๆแหะ สงสัยทำงานแบกหามบ่อย หึหึ(-///-)ช่างเถอะ ไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลังแล้วกัน เรนะของเราจะโดนลากไปที่ไหนกันแน่นะแล้วยูริที่สุดแสนจะบทน้อยล่ะ จะมีบทจริงๆจังๆกับเขาสักทีมั๊ย ติดตามต่อตอนที่ 3 เน้อ~ ไม่ดียังไงก็บอกไว้ด้วยนะ แหะๆ

*0* สนุกมากก><
ฮิบาริก็เหนื่อยเป้นแหะ= =

งืมๆแล้วยามะจะพาเรนะไปไหนน่ะ={}=

เม้นๆรอตอนต่อปายยยย

*-*

มาเม้นรอตอนที่3ออก

หึหึสู้ๆนะนุ๋ออย><

สนุกมากค่ะ^^

ขยันแต่งจังเลยนะครับ ขอบคุนครับ

รออ่านต่อๆ *0*