{อาจจะมีสาระ} ภาษาวิบัติ ภาษา***** หรือภาษาแชท

คำเตือน - อาจมีคำไม่สุภาพเล็กน้อย

ภาษาวิบัติ

ผู้ที่เริ่มใช้ภาษาวิบัติเป็นคนแรกนั้น ไม่มีหลักฐานปรากฎแน่ชัด แต่อาจกล่าวได้ว่าเริ่มขึ้นมาในช่วงก่อนที่ทุจศิล กินชะมัดจะขึ้นมาเป็นนายกรัฐมนตรี ด้วยการให้บริการค่าส่งแมสเซจที่แสนแพง ประชาชนในยุคนั้นจึงไม่มีทางเลือก ทำให้ต้องหาวิธีพิมพ์แมสเซจที่น้อยกว่าเพื่อค่าส่งที่ถูกกว่า ทำให้ภาษาวิบัติเริ่มฟักตัวขึ้นในยุคนั้น
และต่อมา ผู้ที่ทำให้ภาษาวิบัติแพร่หลายมากขึ้นอีกครั้ง คือเด็กโง่คนหนึ่ง ในโฆษณาของบริษัททุย เนื่องจากในโฆษณาดังกล่าว เด็กคนนั้นสะกดคำว่า "ปาฏิหาริย์" ไม่เป็น จึงต้องเขียนว่า "ปาติหาน" และแล้วอีกไม่นานต่อมา คำว่า "ปาติหาน" นี้ก็เป็นที่ยอมรับกันในเหล่าขาแชททั่วไป
การใช้ภาษาวิบัตินั้น ส่วนใหญ่จะใช้ในการแชทกัน (เช่น ออนเอ็ม ของ ฮอทแมว เป็นต้น) เนื่องจากต้องการพิมพ์ให้เร็วๆ นั่นเอง แต่ในบางครั้งอาจใช้เพื่อความคิกขุ หรือเพื่อการสื่ออารมณ์ก็ได้
จริงๆ แล้ว ภาษาวิบัติ เป็นภาษายอดนิยมของนักกวีสมัยก่อนเลยก็ว่าได้ เพราะถ้าไม่วิบัติ มันก็จะไม่คล้องนี่หว่า เลยวิบัติมันซะเลย ซึ่งสมัยนี้บางครั้งก็วิบัติกันจนเกินไป
แต่หากจะเขียนภาษาเพื่อสื่ออารมณ์ หรือภาษาที่ไม่เป็นทางการ ก็สามารถทำการวิบัติได้ ยิ่งวิบัติก็ยิ่งสื่อถึงอารมณ์ได้ดี เช่นคำว่า "นู๋" วิบัติได้ติ่งมาก และไม่มีในพจนานุกรม

ความคิดจขกท. :: เอ้า.. ใช้กันเข้าไป ภาษาที่มีศาสดาเป็น เด็กปัญญาอ่อน เนี่ย

กลุ่มที่ใช้เวลาพูด
เป็นประเภทของภาษาวิบัติที่ใช้ในเวลาพูดกัน ซึ่งบางครั้งก็ปรากฏขึ้นในการเขียนด้วย แต่น้อยกว่าประเภทกลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน โดยมักพูดให้มีเสียงสั้นลง หรือยาวขึ้น หรือไม่ออกเสียงควบกล้ำเลย ประเภทนี้เรียกได้อีกอย่างว่ากลุ่มเพี้ยนเสียง เช่น

ตะเอง (ตัวเอง)
เตง (ตัวเอง)
ขอบคุง (ขอบคุณ)
แม่ม (แม่มึง)
แสด (สัตว์)
พ่อง (พ่อเมิง)
สลัด, แสด, สาด (สัตว์)
สรัด,สรัส(สัตว์ :ออกเสียง ร เรือ ด้วย)
ดูเพิ่มได้ที่แอ๊บแบ๊วและกระแดะ

กลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน

จะวิบัติหาอะไรมิทราบ???รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ โดยทั้งหมดจะเป็นคำพ้องเสียงที่หลายๆคำมักจะผิดหลักของภาษาอยู่เสมอ โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น โดยยังแบ่งได้เป็นอีกสามประเภทย่อย

กลุ่มพ้องเสียง
รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ จะเป็นคำพ้องเสียง โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น และคำที่นำมาใช้แทนกันนี้มักจะเป็นคำที่ไม่มีในพจนานุกรม

เทอ(เธอ)
จัย(ใจ)
งัย(ไง)
นู๋(หนู)
มู๋(หมู)
ปันยา(ปัญญา)
กำ(กรรม)
กลุ่มขี้เกียจพิมพ์
พวกนี้จะคล้ายๆกับกลุ่มคำพ้องเสียง เพียงแต่ว่าบางครั้งการกด Shift มันน่ารำคาญ พวกนี้เลยขี้เกียจกด แล้วเปลี่ยนคำที่ต้องการเป็นอีกคำที่ออกเสียงคล้ายๆกันแทน

กุ(กู)
เหน(เห็น)
เปน(เป็น)
ซึ่งสองตัวอย่างหลังนี่ ถ้าเคยเปิดอ่านหนังสือเก่าๆ ดู จะพบว่าไปซ้ำกับอักขรวิธีในสมัยก่อน (ประมาณปี พ.ศ. 2480)

กลุ่มโชว์Inw
Inw!

Inw(เทพ)
uou(นอน)
เกรีeu(เกรียน)
IInJIISJIISJ (แทงแรงแรง)
IIOUIInJISO (แอบแทงเธอ)

ความคิดจขกท. :: คนใช้ = คนปัญญาอ่อน ,คนขี้เกียจ

ในเครดิตยังมีอีกครับ..

Credit : [You must be registered and logged in to see this link.]

555+ ภาษาวิ บัติ จิงๆด้วย .. -- *

อ๋อมิน่าล่ะ

ต้นกำเนิดมาจาก ทุจศิล กินชะมัด นี่เองที่ทำให้เป็นอย่างนี้

อ๋อ @0@ อ่านแล้วก็ยังงงอยู่ดี

สรุปแล้วนี่ผมก็วิบัติอยู่นิดนึงนะเนี่ย เคี๊ยก ๆๆ

พยายามจะไม่ใช้อยู่อ่ะ