Fatal Frame ตอนจบ

เอามาลงแล้วครับนิยายเก่าของผม Fatal frame ใครยังไม่อ่านมาอ่านเลย

เพลงประกอบ
ชื่อเพลง Koe - amano stukiko



ตอนที่ 1 กับ 2 จ้า

1^st night – Resonance
from school (เนื้อเรื่องของชิน)

ผม ชื่อชินเป็นคนไม่สนใจไม่พูดจาปราศัยกับใครมากนักผมเอาแต่อ่านหนังสือการ์ตูน หรือนิยายที่มันน่ากลัวๆ
ผมขลุกกับเรื่องแบบนี้ตลอดแหละ
ในช่วงปิด เทอมหน้าร้อนผมได้ยินข่าวนักเรียนโรงเรียนผมเข้าไปที่นั้นตอนกลางคืนและมีคน ไปพบเขาสลบอยู่หน้าโรงเรียนจนทุกวันนี้เขาก็ยังไม่ตื่นเลย

ผมไปยังที่นั่นเหมือนมีอะไรบางอย่างดลใจผมให้ไป เพราะความอยากรู้งั้นรึ
หรือ เพราะความชอบเรื่องแปลกเช่นผีสางอะไรทำนองนั้นรึ
ผมส่ายหัวไล่ความคิด เหล่านั้นออกไปและปีนรั้วโรงเรียนเข้าไปนั้นโดยไม่รู้สึกถึงฝันร้ายเลย
ผม เอากล้องไปด้วยเผื่อถ่ายภาพพวกมันได้ผมแอบไปยังประตูหลังที่ใครๆก็ลืมปิด เป็นประจำผมเดินเข้าไปยังอีกฟากหนึ่งของประตู
จู่ๆผมก็ปวดหัวขึ้นมาและ เห็นภาพขาวดำเป็นวัดแห่งหนึ่งมีศพชายหญิงคู่หนึ่งถูกแขวนไว้กับต้นไทรและภาพ นั้นก็หายไปจากหัว
“อะไรกัน
?” ผมพูดกับตัวเองและตัดสินใจเดินต่ออย่างไม่ลังเล
ความมืดบรรยากาศที่ดูกด ดัน ผมรู้สึกหนาววูบ ฟืด ฟาด เสียงใครกำลังหายใจรดใส่ผมลมหายใจที่เย็นยะเยือกราวกับไอหนาวที่เชียงใหม่ทำ ให้ผมขนลุกซู่
ผมหันไปเพื่อดูว่ามีใครกำลังแกล้งอยู่รึเปล่า เคว้งคว้างว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คน
ผมเกิดอาการใจแป้วขึ้นมาผมรีบเดินไปและ เห็นใครบางคนเดินเข้าไปในห้องเรียนผมรีบตามเข้าไปแต่ก็ไม่พบใคร
ติ๋ง
. . . ติ๋ง มีน้ำอะไรบางอย่างหยดใส่ผมเมื่อผมลองเอามือแตะที่หัวและเอามาดู
เลือด
. . . มันคือเลือด เลือดใครกัน ผมรีบมองขึ้นไปแต่ก็ไม่พบใครและคราบเลือดในมือผมมันก็หายไปราวกับภาพลวงตา
ผม มองสำรวจไปรอบๆห้องแต่กลับไม่มีอะไรเมื่อผมจะออกไปประตูมันก็ปิดและมีเด็ก ผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดกิโมโนสีดำถือค้อนกับลิ่มเดินมาทางผม
เด็กสาวยกค้อน ขึ้นจะทุบผมผมรีบหลบและจะวิ่งไปเปิดประตู “คุณคือผู้ถูกเลือก
. . .
คุณ จะต้องโดนสักทั้งตัวและมากับเราซะ. . .”
ผมเห็นเธอเดินเข้ามาใกล้ๆผมถีบ ประตูออกและวิ่งไปตามทางหวังจะหาทางออกผมไปหยุดที่ทางเดินชั้น
2 จู่ๆ ก็มีหญิงคนหนึ่งถูกสักทั้งตัวเธอพยายามจะจับผมแต่ผมก็วิ่งหนีเธอจนกระทั่ง ใกล้ถึงทางออกประตูหลัง
เธอตามผมมาทันและจับไหล่ซ้ายผมไว้ผมสะบัดหนีและ วิ่งออกจากที่นี่ไป

ฝึบ
แฮ่กๆๆ ผมสะดุ้งตื่นเหงื่อไหลทั้งตัว “ฝันหรอเนี่ย
อ.. โอ๊ย”
ผมรู้สึกเจ็บที่ หลังผมลองไปส่องที่กระจกก็พบกับรอยสักสีน้ำเงินแล้วมันก็ค่อยๆจางหายไปผมไป อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า
ในขณะที่กำลังจะออกไปซื้อนิยายสยองขวัญเล่ม ใหม่นั้นหน้าห้องของผมมีซองจดหมายบางอย่างจ่าหน้าซองถึงผมจึงเก็บมันไปอ่าน และเมื่อดูชื่อผู้ส่งแต่มันกลับไม่มี
ผมไม่ได้สนใจอะไรในจดหมายนั้นซัก เท่าไหร่
แต่มีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาผมคือรูปผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรีบออกไปซื้อนิยายและกลับมา
ตกดึกผมลองอ่านจดหมายอีกครั้ง
“คุณคงรู้จักชั้นใช่ไหมรุ่นน้องปีสองนาโอะไง
ช่วงนี้คุณฝันอะไรแปลกๆรึ เปล่ารูปที่ชั้นส่งไปมันเป็นรูปชั้น เราต่างเป็นผู้ถูกเลือกในพิธีกรรมบางอย่าง
แล้วอีกอย่างรับชั้นเข้าชมรม ด้วยนะคะนะๆๆ อยากเข้าๆ”
ผมรู้สึกว่ามันไร้สาระและนอนลงบนเตียง
ผมฝัน เห็นตัวเองกำลังถูกสักอยู่และตื่นขึ้นมาในโรงเรียนผมลองเดินสำรวจหาทางออก แต่ทางออกถูกปิดทุกผมเดินไปเรื่อยๆ
และพบกล้องเก่าๆอันหนึ่งผมหยิบขึ้นมา และเห็นชายคนหนึ่ง
เขาไม่มีขาเลยลอยมาหาผมและชี้ไปที่สุดทางเดินของประตู และชี้กลับมาที่กล้องเก่าๆอันนี้ผมลองเอามันมาถ่ายดูและมันก็ทำให้ประตูบาน หนึ่งปรากฎขึ้นมาผมลองเข้าไปในนั้นมีเชือกแขวนเต็มไปหมดผมเดินไปที่กระตรง ทางเดินและปรากฎร่างชายคนนั้นอีกครั้งผมตกใจและขยี้ตาดูเขาหายไปหวังว่าผมคง แค่ตาฝาดนะผมเดินเข้าไปในประตูข้างและพบแผ่นฟิล์มเก่าๆผมลองจุมันเข้าไป เผื่อว่าผมจะถ่ายได้อะไรบ้างและผมก็เห็นชายคนนั้นเดินไปยังตู้เก็บของผมลอง ไปเปิดมันและพบเครื่องอัดเสียงผมเอามือไปหยิบมันผมเห็นภาพบางอย่างชายคนนั้น กับเพื่อนๆเขาเดินสำรวจในโรงเรียนยามราตรีและพบประตูบานนี้เพื่อนเขาหายไป หมดเหลือแต่เขาชายคนนั้นเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่างและซ่อนอยู่ในตู้เขาแอบ มองผู้หญิงที่มีรอยสักเต็มตัว
“มาเป็นทาสรับใช่ข้าไปตลอกกาลเสียเถิด จงมาๆ”
เสียงหญิงสาวพูดและเดินไปยังตู้ผมรู้สึกตัวอีกครั้งและลองเอา เครื่องอัดเทปผมกลับไปที่ประตู้บานนั้นเพื่อจะออกไปเมื่อก้าวข้ามไปยังอีก ฟากของประตูผมก็เข้ามายังห้องนี้อีกครั้งผมพยายามเดินออกแต่ก็กลับมาที่เดิม ผมกลับไปที่ห้องนั้นอีกครั้งและสำรวจห้องนั้นก็พบกับทางลับทางหนึ่งผมลอง เดินไปตามทางและโผล่มากลางป่า
เห็นปราสาทแห่งหนึ่งมีต้นไม้ที่แขวนศพชาย หญิงคู่หนึ่งผมลองเดินเข้าไปแต่ชายคนนั้นเขาจะมาทำร้ายผมและขัดขวางผม
จู่ๆ ผมก็ดันไปกดชัตเตอร์ใส่เขาทำให้เขาหายไปและกลายเป็นดวงไฟสีเขียวแล้วก็หายไป ผมไม่รู้เพราะอะไรแต่กล้องที่ผมเก็บได้มันคงจะมีอำนาจอะไรบางอย่างแน่ๆ
ผม เดินเข้าไปในปราสาท และพบกับผู้หญิงที่มีรอยสักคนนั้นอีกครั้งเธอบีบคอผมและแล้วผมก็ตื่นขึ้นมา อีกครั้ง
“อ๊ะ”
รอยสักมันเริ่มลามจาหลังไปถึงไหล่ของผมและจางหายไปอีกครั้ง
มันเจ็บปวด สุดๆเลย วันนี้มีหญิงคนหนึ่งเธอบอกว่าเป็นคนที่ส่งจดหมายมา
เธอชื่อนาโอะ
“ที่ ชั้นส่งจดหมายนั่นไปน่ะเพราะมีคนบอกว่าเราคือผู้ถูกเลือกเข้าพิธีกรรม บางอย่างแถมช่วงนี้ยังฝันแปลกๆเกี่ยวกับที่โรงเรียนด้วย”
ผมได้แต่นั่ง เงียบแต่ผมก็แอบอึ้งอยู่ในใจเล็กน้อยที่ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ฝันแบบนั้น
“ชั้น มีเรื่องอยากจะขอร้องน่ะค่ะ” เธอพูด “อะไรล่ะ” “นับชั้นเข้าชมรมด้วยนะคะ
แต่ ว่าชั้นเป็นศัตรูกับเพื่อนคุณน่ะค่ะ” เธอพูดกับผมใกล้ๆหนองโพอยู่ตรงหน้าผมเต็มสองตาเลย
“เอิ่มจะขอเก็บไปคิดละ กัน” “เย้ ขอบคุณรับนะๆ
อ๊ะใช้สิคุณฝันเห็นชายคนหนึ่งที่ถูกสักทั้งตัว มั๊ย”
“ผมไม่เห็นหรอกแต่ผมเห็นผู้หญิงถูกสักทั้งตัวแทน”
“หรอคะ”
“อื้ม”
ผม ตอบเธอแต่เธอก็ไม่มีท่าทีตอบอะไรและอำลาผมกลับบ้านไป . . .

2^nd night – คาวาคุระ บานาโอกะ (เนื้อเรื่องของ
นาโอะ)

ชั้นไม่รู้ หรอกนะว่าเพราะอะไรชั้นถึงต้องมาเกี่ยวพันกับเรื่องพรรคนี้ด้วยก็ไม่รู้


“นาโอะจ๊ะมาช่วยแม่ขายของหน่อยสิแม่จะไปธุระ”
เสียงผู้เป็นแม่เรียกให้ เด็กสาวลงมาจากบนบ้าน “ค่ะแม่” เด็กสาววางหนังสือ Soul
eater เล่ม 21 ลงและรีบลงไปข้างล่าง
ชั้นชื่อนาโอะเป็นนักเรียนชั้นปีสองได้ข่าวเรื่อง นักเรียนของโรงเรียนชั้นไปในโรงเรียนในตอนกลางคืนและมีคนพบเขาสลบอยู่ตอนนี้ ยังไม่ตื่นเลย
ชั้นฝันว่าตัวเองอยู่ในโรงเรียน
. . .


“ที่ไหนกันเนี่ย”
ชั้นมองไปรอบๆและ เห็นประตูบานหนึ่งเมื่อเข้าไปชั้นลองหาอะไรมาเป็นอาวุธและเดินเข้าไปแล้วก็ เจอกับทางลับในทางนั้นมืดมิดมีเสียงเหมือนใครบางคนกำลังพูดอยู่กับชั้น
“เธอ คือผู้ถูกเลือก. . .” ทำเอาชั้นขนแขนแสตนอัพเอาเรื่องเลย
แต่ไม่รู้ว่า ทำไมจู่ๆขามันก็เดินไปเองทั้งๆที่พยายามจะหยุดแต่มันก็ไม่หยุดเดินไปจน กระทั่งถึงประสาทแห่งหนึ่งกลางป่าและเมื่อเข้าไปก็พบกับกล้องดิจิตอลอัน หนึ่งชั้นเก็บขึ้นมาและเดินไปตามทางพบผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้ชั้นเข้าไป ถามเธอแต่เธอก็ทำท่ากลัวใส่
“ไม่เป็นไรนะคะ”
ชั้นพยายามปลอบเธอให้ใจ เย็นแต่กลับทำให้เธอกลัวหนักกว่าเดิมและหนีชั้นไปในที่สุด
ชั้นหยายามตาม เธอไปแต่ก็หลงกับเธอในที่สุดจนชั้นมายังห้องโถงแห่งหนึ่งชั้นเดินสำรวจเล็ก น้อยห้องมืดๆแสงน้อยในขณะที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดในห้องนั้นก็เหมือนมีใครมา จับขาเอาไว้
มือเย็นๆราวกับไปแช่น้ำแข็งที่ไหนมาเสียงลมหายใจทที่หายใจรด ชั้น คำพูดเมื่อครู่ดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอคือผู้ถูกเลือก...ๆ...ๆ”ชั้นพยายามหลับตาทำเป็นไม่ได้ยิน“ลืมตาซะสิมองชั้นนะ”
เสียงหญิงชราคนหนึ่งพูดอย่างอ่อนหวานทำให้ชั้นโล่งใจและลืมตาสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า คือใบหน้าของหญิงขราตาโบ๋หน้าซูบเหลือแต่กระดูกชั้นร้องและเผลอล้มตกบันไดไป แต่ดีที่ไม่เป็นไรและชั้นจะเปิดประตูออกแต่ก็มีหญิงสาววัยกลางคนยืนบังประตูเอาไว้ชั้นไม่รู้จะทำยังไงจนลองเอากล้องไปถ่ายรูปเลียนแบบเกมFatal
frame ดูและทำให้เธอหายไปชั้นหนีมันและพบกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งชั้นเข้าไปถามแต่เธอกลับตอบว่า“อย่า . . .
อย่าเข้ามา” ชั้นงงและเมื่อจะเอามือไปจัลไหล่เธอมันเหมือนมีพลีงอะไรบางอย่างผลักชั้นออกไปและเธอก็ถูกวิญญาณอะไรไม่รู้สีดำๆมารุมเธอ
ชั้นถ่ายรูปพวกมันเอาไว้มัน หายไปและชั้นลองเข้าไปหาเธอก็พบกับบัตรประจำนักเรียนที่มีรอยถูกเผาอยู่ ข้างๆเธอชั้นหยิบขึ้นมาดู
“คาวาคุระ
บานาโอกะ” ชั้นผวานั่นคือนักเรียนโรงเรียนชั้นที่หลับไม่ตื่นแถมยังเป็นเด็กห้องชั้น ด้วย
“บานะจังนี่ชันเองนะ
นาโอะไง” “ไม่ๆๆ อย่าเข้ามา” และเธอก็พยายามจะทำร้ายชั้น
ชั้นถ่ายภาพเธอทำให้เธอหายไป และหนีออกมามีชายคนหนึ่งมีรอยสักทั้งตัวไล่ตามชั้นเขาจับแขนชั้นชั้นทำได้ เพียงสะบัดและหนีจนออกมาได้
ในรุ่งเช้าชั้นตื่นขึ้นมาและเจ็บที่แขนซ้ายมากๆมีรอยสักปรากฎขึ้นและค่อยๆจางหายไปเพื่อนชั้นคนหนึ่งบอกว่าหัวหน้าชมฝันเรื่องประหลาดด้วยล่ะ
ชั้นเลยเขียนจดหมายไปให้และขอเข้าชมรมคำตอบของเขาเพียง“ขอคิดก่อน”ชั้นไม่ได้สิ้น หวังแต่อย่างไร. . .และในคืนนั้นเขาก็โทรมาหาชั้นและรับชั้นเข้าชมรมชั้นดีใจมากๆเลยในคืน นั้นชั้นหวังว่าจะได้ฝันดีๆ
แต่กลายเป็นว่าอยู่ในปราสาทแห่งนั้นอีกครั้ง . ..


ติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณค่า

Thx_________ ใจจ้า 1!
หนุก ๆ

คราวที่แล้วเอาตอนที่ 1กับ2มาฝากคราวนี้เอาตอนที่ 3 มาฝากครับผม

3^rd night – สิ่งที่ยิ่งกว่าฝันร้าย



ผมโทรไปบอกเธอว่าจะรับเธอ
เข้าชมรม
ท่าทางจะดีใจไม่ใช่ย่อยแฮะ “จ๊อก.....”
ท้องผมร้องจัดเลยแถม
ยังรู้สึกอยากกินซูชิด้วยแต่ก็คงไม่ได้เพราะผมต้องเก็บตังค์ซื้อ
บีบี
รุ่นใหม่ที่จะออกเร็วๆนี้
ผมเลยต้มมาม่าตราดาวดำรสกิมจิและใส่ลูกชิ้นลง
ไปทีนี้ล่ะถ้าผมทำแบบนี้ไปเรื่อยๆประทังชีวิตไปกับมาม่าใส่ลูกชิ้นเผลอๆอาจ
ทำให้ผมซื้อทีวีจอแบนรุ่นบราเซียได้ก็ได้นะเนี่ย(หัวเราะ)หลังจากที่กิน
เสร็จผมก็ไปอ่านนิยายสยองตามปกติและเข้านอน



“ชิน . . .
ตื่นๆ
ตื่นสิ ชิน” เสียงนี่คุ้นๆนะ ชินลืมตาขึ้นและพบกับนาโอะ “เอ๊ะเธอ
คนที่
ขอเข้าชมรมนี่นา” ชินตกใจ “ค่ะ
ตอนนี้เรากำลังฝันอยู่และอยู่ในปราสาท
แห่งนี้ด้วย” นาโอะบอกกับชิน
ชินพยายามปลุกตัวเอง “จะปลุกยังไงๆ
ก็ไม่ได้ผลหรอกชั้นลองมาแล้ว จนกว่าเราจะตื่น
เราลองสำรวจที่นี่ดูดีมั๊ย
คะ” นาโอะเสนอ “ก็ได้”
ชินหยิบไฟฉายและกล้องขึ้นมาและเดินไปตามทางของปราสาทจนมาพบกับทาง
สี่แยก
ผมกับนาโอะ ตัดสินใจไปทางซ้าย แต่จู่ๆ “แกต้องถูกบูชายันต์. . .”
เสียง
ชายชราคนหนึ่งพูดใส่หูของนาโอะ “ชินได้ยินอะไรมั๊ย” “ไม่นี่นา
มีอะไรรึเปล่า
?” “เปล่าหรอกชั้นคงหูฝาดไปเอง”
ลทั้งคู่ก็เข้าไปในห้องตรงสุดทางเดิน
และพบกับเครื่องฉายภาพเก่าๆ
ชิน
ลองเปิดเครื่องฉายดูสิ่งที่เครื่องฉายกำลังฉายนั้นทำให้ทั้งคู่ตะลึง
เพราะ
นั้นคือภาพการทำพิธีลึกลับอะไรบางอย่าง ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังถูกสักทั้งตัว
พวก
เขาดูเจ็บปวด
ชินรีบปิดมันและลองเข้าไปในห้องข้างๆพบกับเลนส์กล้องถ่าย
ภาพชินลองประกอบมันเข้ากับกล้องและเดินต่อไปจู่ๆ
ก็มีศพตกลงมา
โครมเป็นศพชายคนหนึ่งที่เน่าเปื่อยเหม็นสุด “แหวะ”
นาโอะแทบอ้วกออกมา
ทั้งคู่เดินผ่านศพนี้ลำบกับประตูที่มีตุ๊กตาบางอย่างแขวนเอาไว้ชินพยายามจะ
เอามันออกแต่มันเหนียวมากๆเหมือนมีอะไรเหนี่ยวรั้งไว้นาโอะจึงลองถ่ายรูปมัน
และเห็นเหมือนมีรูปศพชายคนเมื่อครู่นาโอะจึงวิ่งไปโดยที่ทิ้งชืนเอาไว้นาโอะ
กลับไปและถ่ายเอาไว้
จู่ๆตุ๊กตาตัวที่ชินพยายามดึงก็หายไป
นาโอะกลับมาหาชินโดยที่ชินยังยืนงงอยู่ “แฮ่ก
ๆ ๆ” “นาโอะเป็นอะไรหรอ?”
“เปล่าจ้ะ” ชินทำเป็นไม่สนใจอะไรและเปิดประตูนั้นออก
สิ่งที่เห็นอยู่ตรง
หน้าคือสวนหย่อมมีต้นซากุระต้นหนึ่งที่มีกระดาษสีแดงแขวนไว้เต็มไปหมดชินและ
นาโอะเดินตรงนั้นและจู่ๆก็มีเสียงเหยียบใบไม้แห้ง
“กรอบ แกรบ กรอบ แกรบ”
และเสียงฝีเท้าเดินบนทางเดิน “ออด แอด” และเสียงเด็กๆ กำลัง
วิ่งเล่นบน
พื้นในสวนหย่อมมีรอยเท้าเด็กอยู่ด้วย
ทั้งคู่ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้มาจากมุมสวนและเมื่อเข้าไปก็เป็นเด็กผู้หญิง
ตัวเล็กๆใส่ชุดกิโมโนนั่งร้องไห้ให้กับผีเสื้อแสนสวยตัวหนึ่งเมื่อเราจะเข้า
ไปคุยกับเด็กสาวเธอก็เอาตะเกียบทั้งสองอันทิ่มไปที่ปีกของมันข้างละอันและ
วิ่งหนีไปในคฤหาสประตูทุกบานปิดเองโดยอัตโนมัติและมีเสียงเหยียบใบไม้แห่ง
อีกครั้งคราวนี้มีลมบางอย่างพัดจนใบไม้ปลิวและมีร่างของอะไรบางอย่างปราก
ฎสิ่งที่เห็นนั้นเป็นคนท่อนบนถูกพันด้วยผ้าพันแผลจนเหมือนมัมมี่ท่อนล่างไม่
มีอะไรนอกจากเศษผ้าที่ฟิดบางส่วนเอาไว้จู่มันพ่นน้ำอะไรบางอย่างออกมาใส่พวก
เราดีที่หลบได้น้ำนั้นเป็นน้ำกรดผมรีบถ่ายรูปมันทำให้มันร้องโหยหวนอย่าง
เจ็บปวดนาโอะถ่ายรูปใส่มันเช่นกัน
คราวนี้มันหายไปและกลายเป็นดวงวิญญาณ
สีน้ำตาลและหายไปในที่สุดคราวนี้ประตูหน้าต่างทุกบานเปิดออกอีกครั้งลมเริ่ม
สงบลง
ทั้งคู่เข้าไปในนั้นเพื่อตามหาตัวเด็กเมื่อครู่และพบกับเด็กผู้ชาย
หัวล้านคนหนึ่งนั่งยองๆบนทางเดินเมื่อเราจะเข้าไปคุยเขาก็วิ่งไปและหันกลับ
มาทางพวกเรา
หน้าตาของเขาซูบเหลือแต่กระดูก
ตาหลุดออกมาเด็กคนนั้น
เหยียบลูกตาของตัวเองและเดินเข้ามาหา “มาเล่นกันเถอะฮะ”
ชินรีบถ่ายรูปเขาทำให้เขาหายไปเขาหายไปพร้อมเสียงที่โหยหวน
ทั้งคู่เดิน
ต่อไปจนถึงประตูเล็กๆบานหนึ่งทั้งคู่เปิดและลอดมันเข้าไปภายในห้อง
เป็นห้องมีกระดาษสีแดงแปะไว้ทั่วผนังของห้องและมีชั้นวางที่มี่ธูปเทียนปัก
เอาไว้และมีตุ๊กตาชายหญิงคู่หนึ่งทั้งคู่เดินเข้าไปและแตะมัน
จู่ๆก็มี
เด็กผู้หญิงที่เจอในสวนปรากฎตัวขึ้นพร้อมอีกสองสามคนสิ่วและลิ่มมาทางชินและ
นาโอะในที่สุดทั้งคู่ก็เอาชนะพวกเธอได้และเหล่าเด็กสาวก็หายไป


“แฮ่ก ๆ ๆ อะ
โอ๊ย”
รอยสักที่เริ่มลามไปทั้งแขนชินและหายไปเช่นเดิม
วันนี้นาโอะมาหาผมและบอกข่าวเรื่องเด็กที่เข้าไปในโรงเรียนและหลับไม่ตื่น
ชิน
ไปหาเธอที่โรงพยาบาลกับนาโอะและเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงจู่ๆรอยสักทั้งร่างกาย
เธอก็ปรากฎและหายไปต่อหน้าต่อตาชินเมื่อชินเดินไปใกล้ๆเธอ
จู่ๆก็นาโอะก็
เอามือจับไหล่ชินไว้ชินเอามือไปจับและบอกกับนาโอะว่า “ไม่เป็นไรนะ”
แต่
ทว่านาโอะอยู่ตรงเตียงของเธองั้นมือที่จับไหล่เขาอยู่ล่ะชินหันกลับไปมองแต่
ก็ไม่มีใครเลย
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะชิน” “ปะ...เปล่า”
ผมเอามือข้างหนึ่ง
เกาศรีษะและเดินเข้าไปหาเธอจู่ๆก็มีลมพัดในห้องทั้งๆที่หน้าต่างก็ปิดไว้
ร่างของบานาโอะเด็กสาวคนนั้นหายไปเหลือแต่รอยไหม้บนเตียงและมีเสียงร้อง
โหยหวนว่า
“ช่วยด้วย!!!”
ชินและนาโอะออกไปบอกพยาบาลคนหนึ่งว่าบานาโอะหายไปเหลือแต่รอยไหม้คำตอบของ
พยาบาลนั้นตอบสะเทือนใจมากๆ
“ถ้าคุณคุวาบาร่า บานาโอกะ
ล่ะก็ตายไปตั้งแต่เมื่อแล้วล่ะค่ะ เสียใจด้วยนะคะ”
และพยบาลคนนั้นก็เดิน
จากไป แล้วสิ่งที่เห็นนั่นคืออะไรล่ะ. . .


to be continues

เรื่องนี้ผมอ่านแล้ว!!!!!!!(มันก็ต้องแหงซิก็เรื่องเก่านิ) อยากสปอร์ยตอนต่อไปจังเลย ว่า......

crycojoker พิมพ์ว่า:เรื่องนี้ผมอ่านแล้ว!!!!!!!(มันก็ต้องแหงซิก็เรื่องเก่านิ) อยากสปอร์ยตอนต่อไปจังเลย ว่า......

จะสปอยก็ทำไปเถอะครับ

ไม่แคร์

4^th night – พิธีแห่งความรักที่ขาดสะบั้น



หลังจากกลับจากโรง
พยาบาล
ทั้งคู่ก็ไปเที่ยวเล่นเพื่อคลายความเครียดกันบ้างเช่นไปกินไอติม
ไปเดินซื้อของกัน
จน ช่วงเย็นก็อำลาแลพกลับบ้านกัน “โอ๊ย!!! เงินซื้อบีบีรุ่นใหม่จะเหลือมั๊ยเนี่ย”
ชินแอบโวยวาย
ในใจ “เป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่เที่ยวกับผู้ชายสองต่อสองเต็มวัน
เผลอสัก
วันเราอาจเป็นแฟนกันก็ได้” นาโอะคิดในใจอย่างปลื้มนิดๆ
ทั้งคู่กลับถึง
บ้านอย่างปลอดภัยจนกระทั่งตกดึกก็นอน . . .



ภาพชายหญิงที่ถูกสักทั้ง
ตัวถูกแขวนไว้บนต้นไทรและถูกเผาทั้งเป็น
ผู้คนที่อยู่ในพิธีพากันโห่ร้อง
และแล้วภาพก็ถูกตัดไปชินตื่นขึ้นและปลุกนาโอะที่นอนอยู่ข้าง
“นาโอะตื่น
เร็ว” “เอ๋ ชิน” นาโอะตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือ
ทั้งคู่เดินต่อไปจนถึงห้องห้องหนึ่งมีมุ้งที่กำลังกางทั้งคู่เปิดออกและพบ
กับโครงกระดูก
“อ๊า!!!” นาโอะกรี๊ดและกอดชินเอาไว้
ชินเห็นสมุดสีเทาอยู่ตรงมือ
เขาจึงหยิบขึ้นมาอ่าน
“เดิมทีที่นี่มีกฎอยู่อย่างหนึ่งว่าคนในตระกูลของปราสาทแห่งนี้จะต้องแต่ง
งานกับคนที่รักเท่านั้นและต้องอยู่กันไปตราบเท่าฟ้าดินสลาย
แต่ถ้าหาก
เมื่อใดที่มีชู้หรือหย่ากันจะต้องถูกบูชายันต์เพื่อไม่ให้เทพแห่งความรัก
กริ้วโกรธแต่เมื่อใดที่ไม่ทำพิธีนี้ที่นี่จะถูกสาปไปตลอดกาล
และมาครั้ง
หนึ่งคนของตระกูลแห่งนี้ได้เกิดการทะเลาะกันและจะทำการหย่าแต่ทว่าการทำบูชา
ยันต์ครั้งนี้มันล้มเหลวไม่เป็นท่าถึงพวกเขาจะถูกบูชายันต์ไปแต่วิญญาณของ
พวกเขาก็ยังวนเวียนคงเป็นเพราะว่าทุกครั้งที่ทำพิธีเสร็จจะต้องนำไปแขวนกับ
ต้นไทรเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์และนำไปลอยทะเลแต่ตอนนั้นเกิดเหตุทางที่จะนำศพไป
ลอยที่ทะเลถล่มและปิดเอาไว้จากนั้นก็ใช้เวลานั้นมากกว่าหนึ่งสัปดาห์กว่าจะ
เปอดทางได้ตอนนั้นมันสายเกินไปจึงทำให้ที่นี่ถูกสาป.
.
.วิญญาณทั้งคู่กลายเป็นวิญญาณร้ายไปซะแล้ว”
ชินปิดหนังสือลงและมีเสียง
ผู้หญิงร้องไห้มาจากด้านหลังพร้อมทั้งลมหายใจที่หายใจรดต้นคอของนาโอะทั้ง
คู่ออกมาจากห้องนั้นและหนีไปตอนนั้นเองมีมือคนจับขาชินเอาไว้ทำให้ชินล้มลง
และแล้วมันก็ลากชินไปในความมืด
นาโอะทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากหนีไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งมาใกล้ถึงทางออกแต่พื้นก็พังลงเบื้องล่างนั้นว่างเปล่าไม่มีอะไร
มืดมิดนาโอะหยิบไฟฉายของตนขึ้นมาและส่องดูรอบๆพบกับประตูหินนาโอะผลักมัน
อย่างสุดแรงและเดินไปตามทางจนถึงสุดทางมันเป็นทางตันแต่นาโอะก็ไม่สนอะไรจึง
ลองถ่ายภาพดูและก็มีประตูปรากฎออกมานาโอะลองหาทางเปิดมันออกและในที่สุดก็
เปิดมันออกมาได้ภายในห้องมีแต่ศพคนตรงนั้นชินที่กำลังสลบอยู่ลุกขึ้นมา
“อะไร
กันเนี่ย” “ชิน!!!” “นาโอะ!” นาโอะเข้าไปกอดชิน “น... นาโอะ” ชินถึงกับหัวใจเต้นรัว
“ไม่เป็นไรใช่มั๊ยชั้นเป็นห่วงนะ”
นาโอะร้องไห้ออกมาและกอดไว้แน่น
“เราออกจากที่นี่กัดเถอะ” ชินปลอบและลุกขึ้น
ทั้งคู่เห็นประตูอีกบานจึง
เข้าไปสิ่งที่เห็นคือทะเลแต่จู่วิญญาณของชายหญิงคู่นั้นก็ปรากฎออกมา
“แก
นี่แหละคือคนที่จะมาแทนเราได้. . .” วิญญาณชายพูดขึ้น
“เราจะได้ไปจากที่นี่ซะที”
วิญญาณหญิงพูดขึ้น
ชินและนาโอะช่วยกันจัดการสุดท้ายวิญญาณทั้งสองดวงก็กลายเป็นศพ
ชินจำสิ่ง
ที่เขียนไว้ในหนังสือได้จึงนำศพของทั้งสองไปลอยในทะเล
ศพนั้นลอยไกลออกไป
และจู่ๆเหล่าวิญญาณในนั้นก็แห่กันเดินออกมาและเดินไปตามทะเล


“อายะ เดี๋ยว!!!” วิญญาณชายหนุ่มคนเมื่อครู่พูดขึ้น
“อะไรอีกล่ะเรา
เลิกกันแล้วนี่นา” “ไม่นะอายะที่คุณเห็นน่ะเข้าใจผิด”
“หรอเข้าใจผิดที่หลงรักคนอย่างแกล่ะสิ”
วิญญาณหญิงสาวตะคอกใส่
วิญญาณชายหยิบพวงมาลัยมาให้ “ผมกับน้องสาวผมทำมาให้คุณนะ” “น้องสาวหรอ”
“ใช่”
เขาตอบพร้อมยืนให้อย่างจริงใจหญิงสาวเข้ามากอด “แล้วทำไมไม่บอกเล่าคนบ้า”
“ถ้าบอกแล้วจะแปลกใจมั๊ยล่ะ”
“ฮิฮิ”
ทั้งคู่กอดกันและกลายเป็นนกสีทองโผบินขึ้นสู่ฟากฟ้าไป



“ในที่สุดฝัน
ร้ายก็จบลงซะทีสินะ”
นาโอะพูด “อื้ม”
ชินตอบทั้งคู่ตื้นขึ้นและหลังจากนั้นก็ไม่ฝันแบบนี้อีกเลย
จนวันเปิดเทอม
ในตอนเที่ยงเวลาทานข้าวของทุกคน
“เฮ้ยไงชินเมื่อตอนปิดเทอมน่ะแกไปเดทกับรุ่นน้องนาโอะหรอ”
คาระถามชิน
“เปล่านี่นา” “หรอจ๊ะ” คาระทำหน้าแปลกๆใส่และเอารูปขึ้นมา
“นี่ไงกินไอติมถ้วยเดียวกันด้วย”
“เปล่านะนั่นแค่. . .” ชินหน้าแดง
“ฮั่นแน่” คาระโชว์รูปขึ้นและบอก “นี่ทุกคนชินมีแฟนล่ะ”
“เฮ้ย!!! ” ชินร้องขึ้น “รุ่นพี่คะไปกินข้าวกันชั้นป่ะคะ ?”
นา
โอะเปิดประตูออกและชวนชินไป “เอ้าๆ แฟนมาชวนแล้วเว้ย ไปเลยไป๊ เร็ว”
คา
ระผลักชินไป


The end

ครั้งที่แล้วอ่านค้างเอาไว้
จำได้ว่าอ่านถึงตอน 3
ขอบใจจ้า ในที่สุดก็อ่านได้อ่านตอนจบแล้ว 555+

~HiBird~ พิมพ์ว่า:ครั้งที่แล้วอ่านค้างเอาไว้
จำได้ว่าอ่านถึงตอน 3
ขอบใจจ้า ในที่สุดก็อ่านได้อ่านตอนจบแล้ว 555+

ไม่เป็นไรครับ

สนุกดีนะค่า

แต่งเองหรอค่าเนี่ย??

jane_kingkan พิมพ์ว่า:สนุกดีนะค่า

แต่งเองหรอค่าเนี่ย??

แต่งเองสิครับถ้าไม่ใช่ฝีมือผมผมก็ต้องให้เครดิตสิครับ

แหม. . . แต่ว่าคงยังดีไม่พอหรอกครับ

Hikaru_Chan พิมพ์ว่า:

jane_kingkan พิมพ์ว่า:สนุกดีนะค่า

แต่งเองหรอค่าเนี่ย??

แต่งเองสิครับถ้าไม่ใช่ฝีมือผมผมก็ต้องให้เครดิตสิครับ

แหม. . . แต่ว่าคงยังดีไม่พอหรอกครับ

ก็อัพนิยายไวๆสิ แต่งเยอะๆเดี๋ยวก็เก่งขึ้นเอง ^ ^
( หาเรื่องให้ได้อ่านฟิคเร็วขึ้น 5555+)