Dying Island เกาะ แฝด วิญญาณ ปิดรับสมัครตอนที่ ๕

สวัสดีประชา HE,SHE,ITและE ทุกท่านนะครับบอร์ดย้ายอีกแล้วเหรอเนี่ยอยากตายโอ้ว. . . (อย่าถือสาผมเลย)
ทุกๆคนยังจำเค้าได้มั๊ยอ่าเค้าไบร์ทเองนะคนเขียนเรื่อง

Left 4 Dead (3)
Fatal frame
Mafia mission

หวังว่าทุกคนยังจำได้นะ [You must be registered and logged in to see this image.]

ตามหัวข้อครับว่าต้องการตัวละคร
ต้องการ
พระเอก - ได้แล้วแหละ
นางเอก - ได้แล้วแหละ

อ่าน intro ก่อนละกันนะครับแล้วคิดเอาว่าจะสมัครมั๊ย

Intro

ในคืนที่ฝนตกหนักฉันนั่งรถอยู่กับแฟนหนุ่มที่เป็นคู่หมั้นของฉันเดินทางกลับ กรุงเทพหลังจากที่ไปเฮฮาปาจิงโกะที่งานแต่งงานของญาติฝ่ายแม่ที่เชียงใหม่ ตอนนั่งรถน่ะฝนก็ตกอยากฟังวิทยุแต่ดันไม่มีคลื่นมือถือก็ดันมาแบตหมดทำไมซวย งี้เนี่ย พระเจ้าคะหนูเคยทำอะไรมาเนี่ย TAT "ฝนตกหนักแบบนี้จะถึงกรุงเทพมั๊ยเนี่ย"
หญิงสาวบ่น
"ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวก็ถึง"
ชายหนุ่มผู้เป็นคู่หมั้นตอบ "ตรัสรู้รึไง โด่" เธอตอบกลับด้วยใบหน้าที่บูดบึง "นี่พูดงี้งอนนะ" "โถ. . .
อย่างอนสิ" เธอปลอบ ในขณะที่แฟนของเธอกำัลังรถขับอยู่ ทันใดนั้น ! ! ! [You must be registered and logged in to see this image.]
ดินได้ถล่มลงมารถของพวกเขาหักเลี้ยวจนพลิกคว่ำ ฉันไม่เป็นอะไรแต่ เขา . . . โดนกระจกทิ่มข้อมือจนเสียเลือดตาย . . . มันทำให้น้ำตานั้นไหลออกมาปนกับเลือดและหยาดฝ่นและฝุ่นผงกับดิน หลายวันผ่านไปในขณะที่ทำงานที่บ้านได้มีเสียงโทรศัพท์ดังมาฉันรีบไปรับ "เมื่อไหร่งานจะส่งนิ!!! วันนี้ก็ต้องส่งแล้วนะ" หัวหน้า ตะเบงเสียงผ่านโทรศัพท์ดังยิ่งกว่าแตรวูวูเซลลาที่ใช้เป่าในงานบอลโลกซะอีก "ค่ะๆ เดี๋ยวจะส่งไปให้ในอีกสองชั่วโมงค่ะ" ชั้นรีบวางโทรศัพท์และถอนหายใจดังๆ เฮ้อทำไมหัวหน้าขี้ลืมจังเลยบอกใ้หส่งมะรืนนี้แต่ไหงต้องมาบอกว่าวันนี้ด้วย นะ เอาเถอะหัวหน้าแก่แล้วต้องทำใจ เหอะๆๆ ไม่ทันไรที่ฉันจะเดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อทำงานต่อก็มีเสียงออดที่หน้าบ้าน ฉันนออกไปดูก็ไม่พบใครนอกจากใบปลิวที่เสียบไว้ตรงประตูรั้วฉันหยิบขึ้นมา อ่านมันคือใบปลิวท่องเที่ยว "เกาะมะเนียง
สถานที่พักผ่อนที่สุดในไทย" ฉันสนใจสิ่งที่ใบปลิวบอกมากเผื่อจะให้ชั้นลืมเรื่องเลวร้ายเมื่อหลายวันก่อน ได้ชั้นจึงขึ้นไปบนห้องนอนและเปิดคอมฯที่แสตนด์บายเอาไว้
"ให้ช่วยมั๊ย" เสียงผู้ชายที่คุ้นหูดังขึ้นมา "พอดีเลยที่รัก
เอ๊ะ!!!" ชั้นหันไปก็ไม่เห็นใครจึงรีบเคลียร์งานต่อและตกดึกก็นอนเอาแรง . . .


แบบฟอร์ม


ชื่อ:
อายุ:
อาชีพ: (อย่าเว่อร์)
อาวุธ: (อย่าเว่อร์นะ)
รูป:
มารับบทเป็น:
รีบๆมานะครับตัวละครใครถูกใจผมก็จะได้เป็นตัวละครในเรื่องนี้ [You must be registered and logged in to see this image.]

รู้จักนะ

เคยเห็นเเวบๆ

แต่ไปตั้งผิดที่ผิดทางไปหน่อยนะค่า

ชื่อ:ไซโค
อายุ25
อาชีพ:นักดนตรี
อาวุธ:ดาบคาตานะ
รูป:

อ๊าา ม่า เล่นด้วยคน น๊าค๊าา


>,<


ชื่อ: ราห์เบล
อายุ:19
อาชีพ:นักเเสดง
อาวุธ:มีดสั้น กับพัด
รูป: รูปอาจไม่เหมาะ\ ^ /

[You must be registered and logged in to see this link.]

Uploaded with [You must be registered and logged in to see this link.]


มารับบทเป็น:ขอนางเอก (=[ ]="!~)

ู^
^
^

นางเอกเลยค๊าา

อะเล่นด้วยคราฟ

ชื่อ: แอล
อายุ: 20 ปี
อาชีพ: นักสืบ
อาวุธ: ดาบคู่
รูป: [You must be registered and logged in to see this image.]
มารับบทเป็น: พระเอก

ฮะๆ Death N๏te มาเลย

มาเร็ซนะจะเขียนอ่ะๆ

เหมือนว่าจะได้พระเอกกับนางเอกครบแล้วแฮะ
งั้นขอสมัครเป็นคนอ่านก็แล้วกันนะ
ชอบทุกเรื่องที่ไบร์ทอ่านเลยอ่ะ ติดตามมานานแล้ว สู้ต่อไปนะ ^^~

ประกาศล่ะนะว่าใครเป็นพระเอก

ผู้ที่ได้เป็นพระเ้อกคือ. . . ไซโคจ้า. . . แต่ว่าแอลจังอย่าเพิ่งจ๋อยไปเพราะเธอว์จะได้เป็นตัวละครในเรื่องนี้

เหมือนกันนะจ๊ะเอาล่ะเตรียมตัวรอได้เลย

รีบๆเเต่งนะ เคอะ

รออ่านอยู่โว๊ยยยย>w<

ว้าว ขอบคุนครับ จะรออ่านน่ะคัฟ >0<

ว้า... รอบนี้ผมมาไม่ทันแฮะ ไม่ทันมาสมัครเลยอะ(จำผมได้ป่าวครับ ผมCARTOONCLUBไงครับ หรือที่ไบร์ทคุงเรียกผมว่า โคโค่ในบอร์ดCTCไงครับ) รอบนี้มาสมัครไม่ทันแฮะงั้นขอสมัครเป็นคนอ่านละกันครับ ฮ่าๆๆๆ
ปล. ฉะนั่นอย่างงนะครับว่าผมคือใครผมคือโคโค่เจ้าเก่านะเอิงเอย :lol:

นางเอกก็ได้แล้ว พระเอกก็ได้แล้ว แถมปิดรับสมัครอีกด้วย แต่ผมรู้สึกคันไม้คันมือคันหัวคันสมอง อยากสมัครขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว ฉะนั่นผมขอสมัครด้วยคนนะครับ ไม่รู้ว่าจะได้รึป่าวเพราะมาช้าเหลือเกิน(ช้าถึงช้าที่สุดด้วยแหละ) แต่ไม่เป็นไรครับ รอบนี้ผมสมัครเอามันส์พะยะได้ไม่ได้ไม่เป็นไรครับ
ชื่อ:เทรุอิ เร็น (เร็น)
เพศ:ชาย
อายุ:19
อาชีพ: (อย่าเว่อร์)
เร็นเป็นหนุ่มหล่อนักแสดงดาวรุ่ง หน้าใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการมาพร้อมๆกับราห์เบล(ขอพลาดพิงหน่อยนะครับ ฮ่าๆๆไม่เคืองกันเน้อ)เร็นเป็นเพื่อนร่วมห้องขอราห์เบลมาตั้งแต่สมัยอนุบาล และเลื่อยมาจนเรียนจบมัทธยม และต่อมาก็มาเดบิ้วออดิชั่น(มาทดสอบบท)เป็นนักแสดงพร้อมๆกับราห์เบลอีกด้วยแถมยังเคยแอบช่วยเหลือราห์เบลอย่างลับๆตั้งแต่อดีตเลื่อยมาอีก แต่ราห์เบลนั่นไม่ยักจะจำได้แม้แต่น้อยว่าเร็นคือใคร(พูดง่ายๆว่าไม่เคยอยู่ในสายตา) จนกระทั้งทั้งคู่ได้มาเจอกันในการเดบิ้วหนังเรื่องหนึ่ง ทำให้ทั้งคู่สนิทกันอย่างรวดเร็ว เวลาราห์เบลไปใหนเร็น ก็จะตามไปเสมอ(เช่นเดียวกับการไปเกาะในครั้งนี้) และเร็นเองก็เริ่มเข้าใกล้ราห์เบลเรื่อยๆๆๆๆ จนทำให้หลายคนรวมถึงราห์เบล สงสัยว่า ที่จริงแล้วเร็นคิดอะไรกับราห์เบลกันแน่(จะมาจีบรึป่าวเนี่ย!!!!)

นิสัย:เงียบ ขรึม ไม่ค่อยจะชอบสุงสิงกับใคร แต่เร็นเป็นคนที่พูดเพราะไม่มีการกระโฉกโฮกฮากกับใคร โดยเฉพาะกับราห์เบลเพราะเร็นนั่นจะปรณิบัติด้วยอย่างดี ดีแบบดีมากๆ เพราะไม่ใช่การปรณิบัติแบบธรรมดาแต่ปรณิบัติกันแบบถึงเนื้อถึงตัวกันเลยทีเดียว :face: (ว้าย!!!!กรี๊ด!!!!)

อาวุธ: (อย่าเว่อร์นะ)ปืนพก(ปืนขนาดกระทัดรัดที่ผู้จัดการประจำตัวของเร็น ให้ไว้เพื่อป้องกันตัว)

มา รับบทเป็น: :เนื่องจากพระเอกนั่นได้ถูกคัดเลือกไปแล้ว ฉะนั่นก็คงขอเป็นพระรองก็แล้วกันครับ

รูป:
[You must be registered and logged in to see this image.]

จะได้หรือไม่ได้ผมก็ไม่รู้นะครับ(เพราะมาสมัครสายยยยยโฮก) แต่ยังไงก็ ขอฝากด้วยละกันนะครับ

อ่า . . . ครับจำคุณโคโค่ได้อยู่แล้วแต่ว่ารู้สึกเหมือนคุณโคโค่จะปั้มกระทู้ยังไงไม่รู้ทั้งๆที่ดูเวลาแล้วมันห่างกัน

ตั้ง 2-3 ชม. ตัวละครของพี่ผมจะรับเป็นตัวละครของเรื่องนี้ละกัน ทำไมจะจำพี่ไม่ได้ล่ะรูปสึนะเด่นซะขนาดนี้

แถมยังเป็นแรงใจจุดไฟให้ข้าน้อยแต่งแหลกจนตอนนี้แหละ [You must be registered and logged in to see this image.]

อ่า...ที่จริงแล้วกระผมไม่ได้ตั้งใจจะปั๊มกระทู้นะครับ เพียงแต่ข้อความอันบนของผมมันก็สำคัญ อันข้างล่างมันก็สำคัญ แต่เกรงว่าถ้าเอามารวมกัน มันจะดูแหม่งๆ ผมเลยทิ้งระยะห่างไว้3ชั่วโมง แล้วมาโพสครับ แต่ถ้าผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยด้วยจริงๆนะครับ โยว่!!! :lol: จะรออ่านผลงานนะครับ YEAR!!!

เรื่องสถานที่ตัวละคร เป็นเรื่องสมมติโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านผู้ที่ไม่มีไส้ติ่งควรได้รับคำแนะนำ


EP# 1 เกาะมะเนียง




ฉันตื่นขึ้นและพบว่าตนนอนอยู่บนชายหาดพื้น ทรายนิ่มๆ ลมพัด ฉันลุกขึ้นมาและเดินไปตามทางที่มีแสงไฟจากเสาไฟเป็นคนนำทางและพบกับไซโคคู่หมั้นที่จากชั้นไปจากเหตุการณ์ในวันนั้น
“ไซโค. . .”
ชื่อของเขาหลุดออกจากปากไปแบบไม่รู้ตัวและอะไรไม่รู้บังคับให้ร่างกายขยับไปหาเขา
แต่ไซโคเดินหนี ทำไม. . . ทำไมล่ะ . . . คำถามนี้เกิดขึ้นในใจ
ฉันตามไปแบบไม่ลดละจนเดินเข้าไปในเมืองและแล้วเขาก็หยุดอยู่หน้าวัดพุทธแห่งหนึ่งฉันเขาไปจับไหล่เขาแต่ทว่าเมื่อเขาหันมากลับกลายเป็นว่าหญิงคนหนึ่หน้าตารูปร่างคล้ายคลึงกับฉันหรือว่ากันในอีกความหมายก็คือเหมือนกันอย่างกับแกะเลยก็ว่าได้


ราห์เบลจ้องตากับหญิงสาวหน้าเหมือนไปครู่หนึ่งทำให้เธอเห็นภาพตัวเองและเด็กสาวคนหนึ่งที่ตนเรียกเขาว่า
“พี่” เด็กสาวที่ตนเรียกว่า “พี่” มีหน้าตาละม้ายคล้ายกับเธอจนไม่มีใครแยกแยะได้


ราห์เบลรู้สึกตัวอีกครั้งเธอพูดว่า “ราห์เบลจำพี่ได้มั๊ย”
เธอหนัหลังให้ราห์เบลและเห็นไซโคเดินหายไปในวัดราห์เบลไม่รอช้าวิ่งเข้าไปเปิดประตูและตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริง


ฉันตื่นมาในเช้าที่เกือบสดใสที่บอกว่าเกือบนะเพราะนอนตกเตียงน่ะปวดหลังบรมเลยให้ตายสิปวดตับเลย!!! ไม่รอช้าอาบน้ำแต่งตัวแปรงฟันแต่งหน้าเดินทางไปท่าเรือและเดินไปยังหาชาวประมงค์แถวๆ
นี้พาไปเกาะมะเนียงและพบกับชาวประมงค์แก่ๆคนหนึ่ง “ลุงคะพอจะไปส่งที่เกาะมะเนียง
ได้รึเปล่าคะ” ลุงแกก็ทำท่างงๆ
ใช่สิเกือบลืมแถวนี้คนจีนแคะเยาะแต่นี่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเพราะฉันพูดจีนแคะได้
เหอะๆๆ คนสวยก็ต้องเก่งสิคะ (หลงตัวเองแล้วครับคุณ – คนเขียน) คำตอบบอกว่าไม่ทำไมน่ะเหรอก็เพราะลุงแกบอกว่าที่นั่นน่ะมีอาถรรย์ใครไปก็แทบจะไม่ได้กลับมาเลยลุงแกกลัวว่าถ้าไปแล้วจะไม่ได้กลับมาเพราะแกยังมีหลานชายวัย
149 ปีที่ต้องดูแลอีก (เว่อร์ละๆ แค่ 7 ขวบครับขอร้อง!!!) “ไปกับผมก็ได้ผมก็จะไปที่นั่นเหมือนกัน”
เสียงหล่อๆ คุ้นนี้ใครฟระคิดจะจีบรึไงเมื่อฉันหันไป ก็เห็นเขา. . . หล่อค่ะ
แต่มันก็ไม่มีทางเลือกอื่นจึงโดยสารเรือไปกับเขา


โอ้ว!!! เรือยอร์จอย่างหรู ไม่น่าเชื่อ
รูปร่าง,หน้าตา,น้ำเสียงก็หล่อแล้วยังรวยอีก “เอ๊ะหน้าคุ้นๆ นะ
เรารู้จักกันรึเปล่าคะ” ราห์เบลถามชายคนที่กำลังบังคับเรือ
“จำกันไม่ได้รึไงเร็นไงคนที่ชนะการเดบิ้วพร้อมเธอแล้วก็เป็นเพื่อนเธอว์ตั้งแต่อนุบาลไง”
เร็นตอบเธอและตั้งระบบเดินเราแบบอัตโนมัติ
“อ๋อเร็นนี่เองจำแทบไม่ได้แน่ะตอนนี้แสดงเรื่องอะไรอยู่หรอเห็นได้ยินว่าแสดงเรื่อง
สาย(ไม่)ลับหน้าหล่อกับยัยยากูซ่าสัปป้า ชิมิ” “อืม” เขาตอบแบบเย็นชา
ในที่สุดทั้งคู่ก็ลงจากเรือและไปหาที่พักกันสภาพเมืองเหมือนกับที่ราห์เบลเป็ฯในฝันแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนักจนกระทั่งหาที่พักได้ทั้งสองคนนอนกันคนละที่เลย
เร็นนอนที่โรงแรมเล็กๆแถวชายหาด ส่วนราห์เบลพักที่โรงแรมในเมืองแถบย่านการค้า
ราห์เบลได้เดินทางไปไหว้ศาลเจ้าฝาแฝดศาลเจ้าที่คลังที่สุดในเกาะขออะไรได้หมด
ฉันได้ถ่ายรูปศาลเจ้านั้นไว้บางสิ่งปรากฎในกล้องดิจิตอลมันเป็นรูปเด็กผู้หญิงสองคนยืนอยู่หน้าศาลเจ้าคนหนึ่งมีหัวแต่อีกคนไม่มี
. . . ภาพนั้นติดตาจนแทบช็อค อะไรกัน . . .
กล้องก็เพิ่งซื้อเมื่อวานเสียซะและกลับไปจะด่าคนขายให้และเป็นอุจจาระเหลวเลยคอยดู
. . . ในฝั่งของเร็นเดินทางไปยังวัดแห่งหนึ่งและพบชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักเขาว่า “รีบไปก่อนที่เธอจะต้องกลายเป็นคุซาบิ”
อะไรกัน
ผมหันไปทางเขาผมไม่เข้าใจผมเดินเข้าไปในวัดและเห็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งในชุดไทยยืนอยู่ท่ามกลางศพนับรอยที่อาบเลือดเลือดได้ไหลไปทั่วลานวัดเธฮหัวเราะคนเดียวดังๆๆๆๆ
. . . รอยเลือดสีแดงบนสไบน่าจะเป็นหลักฐานว่าเป็นฝีมือเธอแน่ . . . “โยม ๆ
เป็นอะไรรึเปล่ายืนนิ่งยังกะโดนเมดูซ่าสาปอย่างนั้นแหละ”
เสียงหลวงตาทำให้ผมรู้สึกตัวและกลับมายังโลกนี้อีกครั้งด้วยความสงสับในภาพที่เป็นผมจึงถามหลวงตาว่าที่นี่มีตำนานอะไร
หลวงตาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะไม่เล่า คำบอกเล่าของท่านทำให้ผมสนใจเกี่ยวกับที่นี่ผมจึงไม่รอช้าไปที่ห้องสมุดค้นหาเรื่องราวระหว่างที่เดินเรื่องที่หลวงตาเล่าผุดขึ้นมา
. . .





To be continues จร้า >w<

สนุกดีเคอะ

โ ฮ๊ ะ

อัพต่อไปๆ

อ๊ากกกกกกกกกกกกก มาอย่างรวดเร็วเพราะว่างงาน


EP# 2 crimson butterfly





เมื่อ 10 ปี ก่อน . . .


คิกๆๆ คักๆๆ เสียงเด็กสาวฝาแผดคู่หนึ่งวิ่งเล่นกันในทุ่งหญ้า “นี่ราห์เบลสัญญากับพี่ได้มั๊ยว่าเธอจะได้อยู่กับพี่ตลอดไปน่ะ
. . .”
“จ้ะไม่ว่ายังไงเราจะไม่มีวันได้พลัดพรากจากกันอยู่แล้วเราจะต้องผ่านร้อนผ่านหนาวไปด้วยกัน”
เด็กสาวผู้เป็นน้องตอบ “คุณหนูคะ คุณหนู!!!”
เสียงหญิงชราคนหนึ่งทักขั้น “คุณหนูคะกลับบ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณผู้ชายจะดุพวกคุณหนูเอานะคะ”
เด็กสาวทั้งสองก็ไม่ได้เถียงอะไรทั้งคู่เดินตามคนใช้ไปเด็กคนอื่นๆที่พบเห็นทั้งคู่ต่างพากันหวาดกลัวบ้างล้อเลียนบ้างแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร
จนกระทั่งตอนเย็นทุกคนกินข้าวกันร่วมโต๊ะกัน เด็กสาวกล่าวขึ้นพร้อมกันว่า
“พ่อคะแม่คะทำไมเราถึงพิเศษกว่าคนอื่น?”
บิดาได้ตอบคำถามที่ทั้งู่ถามมาเป็นครั้งที่ร้อยกว่าๆว่า
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วล่ะลูกน่ะเป็นผู้พิทักษ์เกาะไม่ให้ปีศาจออกมาจากประตูนรกได้
พวกลูกน่ะต้องทำพิธีบูชายัญตอนมีอายุครบสิบปีลูกทั้งคู่ต้องทำพิธีนี้คนหนึ่งจะถูกผีเสื้อสีเลือดนั้นเลือกว่าใครจะต้องยอมเสียสละให้อีกคน
. . . ” ผู้เป็นบิดาถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู๋จึงปลดปล่อนน้ำในตาให้มันไหลออกมา
“พ่อคะแล้วทำไมถึงมีพิธีนี้ล่ะ” ผู้เป็นบิดาได้ยินคำถามจึงต้องยอมเล่าทั้งน้ำตา “เพราะว่า
. . . เดิมที่นี่มีความเชื่อว่าฝาแฝดเป็นคนคนเดียวกันแต่เกิดออกมาเป็นสองร่าง เมื่อใดก็ตามถ้าหากทำให้ทั้งคู่กลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันได้ก็จะเกิดพลังงานมหาศาลที่มากพอที่จะปิดประตูนรกได้
และจะปลดปล่อยวิญญาณของผู้คนที่ตกนรกได้ไปผุดไปเกิดในรูปของผีเสื้อสีเลือด”


อึก . . . ฉันตื่นมากลางดึกและเข้าไปห้องน้ำฝันใอกี้นี้มันอะไรกันทำไมล่ะ
. . . ในวันถัดมาฉันเข้าไปเดินเล่นในป่าพลางถ่านรูปเอาไว้ เสียงนกร้องเพลง
เสียงลำธาร
มันทำให้ฉันเห็นภาพเด็กสาวสองคนที่เห็นในฝันมานั่งเล่นกันและเรียกที่นี่ว่าฐานทัพลับ
จู่ๆ
ก็มีผีเสื้อสีแดงเหมือนเลือดบินมาเกาะที่คอจากนั้นก็กลายเป็นบ่วงรัดที่คอและหายไป
กรอบแกรบ เสียงเดินของใครบางคนเดินเข้ามาด้วยสัญชาตฐาณจึงรีบหันไปแต่ก็ไม่พบใครอยู่ข้างหลัง
ไม่มีอะไรจริงๆ จู่ๆมีมือมาจับที่ไหล่ พอหันไปใครหว่าหน้าคุ้นๆ “เอ่อ . . . คุณเป็นใครคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย “ผมแอล .
. . ” ชายร่างผอมสูงกำลังอมอมยิ้มยืนหยู่หน้าเธอ “เอิ่มน่ะ . . .
ค่ะคุณมาทำอะไรที่นี่คะ” นั่นไงสุดท้ายฉันก็สารแนคนอื่นจนได้ “ผมมาสืบเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นี่เมื่อ
10 ปีก่อน” แอลตอบ “เมื่อ 10 ปี ก่อน . . . มันมีอะไรหรอคะ”
แอลเงียบไปสักพักและให้คำตอบกับเธอ “เมื่อ 10 ปี ก่อนที่นี่มีเหตุฆาตกรรมสังหารหมู่ผู้คนที่นี่ตายเกือบหมด
. . .”
อะไรกันที่นี่เคยเกิดเหตุอย่างนี้ด้วยเหรอเมื่อสิ้นคำตอบของแอลมันทำให้ฉันปวดหัวและเป็นลมไป


สมศรี . . . เสียงของหญิงสาวกำลังพาเด็กสาวฝาแฝดผู้เป็นลูกวิ่งหนีไปยังท่าเรือโดยมีผู้เป็นพ่อตามหลัง
“โอ๊ย!!!” “พี่คะ” เด็กสาวตะโกนเรียกผู้เป็นพี่ที่ล้มลง “ฮือ.
. . ” ความเจ็บปวดทำให้เด็กสาวร้องไห้ออกมา “ลูกไม่มีเวลาแล้วตอนนี้ป้าสมศรีกับราห์เบลไปถึงเรือแล้วนะเราไม่มีเวลาแล้ว”
พ่อรีบอุ้มเธอขึ้นมาผู้เป็นแม่ทำหน้าเป็นห่วง
ทุกคนวิ่งไปใกล้ถึงเรือแล้วแต่ตอนนี้ทุกอย่างสายไปแล้วผู้คนล้อมพวกบิดาและลูกสาวที่กอดพ่อแน่นมากๆ
“แอร์ลีน สมศรีออกเรือไปไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมจะตามไป”
ยังไม่จบคำพูดก็มีคนเอามีดแทงที่ท้องเขาตายเหลือเพียงลูกสาว ผู้เป็นแม่และคนใช้กับลูกสาวที่รอดมาได้นั้นออกเรือไปความเศร้านั้นมันกลืนกินจิตใจทุกคนทั้งหมดที่รอดนั้นได้เอาแต่เศร้าโศกเสียใจภายหลังจากเรือเทียบฝั่งเมื่อมารดาได้ปลุกลูกสาวขึ้นสิ่งเรียกที่ได้ยินคือ
“แม่ ป้าสมศรี หนูคือใครคะ” เธอสูญเสียความจำแต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรสำหรับพวกเขาเพราะเธอจะได้ไม่ต้องรู้เรื่องอะไรอีก
. . .





To be continues จร้า >w<

ช่วงนี้ขยันดีนะครับ ขอให้ขยันแบบนี้ต่อๆไปนะครับ

รีบอัพ=w=

ความรู้สึกของเรื่องนี้ได้ อารมณ์แบบเดียวกับFatal frame เลยครับ ถ้าตัวละครจากเรื่องกระโน่นมาโผล่เรื่องกระนี้ก็ยังได้เลยนะครับ

crycojoker พิมพ์ว่า:ความรู้สึกของเรื่องนี้ได้ อารมณ์แบบเดียวกับFatal frame เลยครับ ถ้าตัวละครจากเรื่องกระโน่นมาโผล่เรื่องกระนี้ก็ยังได้เลยนะครับ

จะเอามั๊ยล่ะแต่คุณโคโค่ต้องรับประกันนะ เหอะๆๆ ล้อเล่ง

อันที่จริงช่วงนี้ว่างงานไม่ใช่ขัยนหรอกครับไม่มีอะไรทำเลยมานั่งแต่ง

Hikaru_Chan พิมพ์ว่า:

crycojoker พิมพ์ว่า:ความรู้สึกของเรื่องนี้ได้ อารมณ์แบบเดียวกับFatal frame เลยครับ ถ้าตัวละครจากเรื่องกระโน่นมาโผล่เรื่องกระนี้ก็ยังได้เลยนะครับ

จะเอามั๊ยล่ะแต่คุณโคโค่ต้องรับประกันนะ เหอะๆๆ ล้อเล่ง

อันที่จริงช่วงนี้ว่างงานไม่ใช่ขัยนหรอกครับไม่มีอะไรทำเลยมานั่งแต่ง

ยังไงก็ได้ครับ จัดมา

crycojoker พิมพ์ว่า:

Hikaru_Chan พิมพ์ว่า:

crycojoker พิมพ์ว่า:ความรู้สึกของเรื่องนี้ได้ อารมณ์แบบเดียวกับFatal frame เลยครับ ถ้าตัวละครจากเรื่องกระโน่นมาโผล่เรื่องกระนี้ก็ยังได้เลยนะครับ

จะเอามั๊ยล่ะแต่คุณโคโค่ต้องรับประกันนะ เหอะๆๆ ล้อเล่ง

อันที่จริงช่วงนี้ว่างงานไม่ใช่ขัยนหรอกครับไม่มีอะไรทำเลยมานั่งแต่ง

ยังไงก็ได้ครับ จัดมา

เอ่อไม่ละกันแค่ล้อเล่นหรอกครับ

Hikaru_Chan พิมพ์ว่า:

crycojoker พิมพ์ว่า:

Hikaru_Chan พิมพ์ว่า:

crycojoker พิมพ์ว่า:ความรู้สึกของเรื่องนี้ได้ อารมณ์แบบเดียวกับFatal frame เลยครับ ถ้าตัวละครจากเรื่องกระโน่นมาโผล่เรื่องกระนี้ก็ยังได้เลยนะครับ

จะเอามั๊ยล่ะแต่คุณโคโค่ต้องรับประกันนะ เหอะๆๆ ล้อเล่ง

อันที่จริงช่วงนี้ว่างงานไม่ใช่ขัยนหรอกครับไม่มีอะไรทำเลยมานั่งแต่ง

ยังไงก็ได้ครับ จัดมา

เอ่อไม่ละกันแค่ล้อเล่นหรอกครับ

ฮะๆๆ ยังไงก็ได้ครับ แต่งมา อยากอ่านแว้วถ้า ไม่รีบเดี๋ยวผมไปแต่งเรื่องใหม่มาแข่งนะเออ ฮ่าๆๆๆ