Dying Island เกาะ แฝด วิญญาณ ปิดรับสมัครตอนที่ ๕

First topic message reminder :

สวัสดีประชา HE,SHE,ITและE ทุกท่านนะครับบอร์ดย้ายอีกแล้วเหรอเนี่ยอยากตายโอ้ว. . . (อย่าถือสาผมเลย)
ทุกๆคนยังจำเค้าได้มั๊ยอ่าเค้าไบร์ทเองนะคนเขียนเรื่อง

Left 4 Dead (3)
Fatal frame
Mafia mission

หวังว่าทุกคนยังจำได้นะ [You must be registered and logged in to see this image.]

ตามหัวข้อครับว่าต้องการตัวละคร
ต้องการ
พระเอก - ได้แล้วแหละ
นางเอก - ได้แล้วแหละ

อ่าน intro ก่อนละกันนะครับแล้วคิดเอาว่าจะสมัครมั๊ย

Intro

ในคืนที่ฝนตกหนักฉันนั่งรถอยู่กับแฟนหนุ่มที่เป็นคู่หมั้นของฉันเดินทางกลับ กรุงเทพหลังจากที่ไปเฮฮาปาจิงโกะที่งานแต่งงานของญาติฝ่ายแม่ที่เชียงใหม่ ตอนนั่งรถน่ะฝนก็ตกอยากฟังวิทยุแต่ดันไม่มีคลื่นมือถือก็ดันมาแบตหมดทำไมซวย งี้เนี่ย พระเจ้าคะหนูเคยทำอะไรมาเนี่ย TAT "ฝนตกหนักแบบนี้จะถึงกรุงเทพมั๊ยเนี่ย"
หญิงสาวบ่น
"ไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวก็ถึง"
ชายหนุ่มผู้เป็นคู่หมั้นตอบ "ตรัสรู้รึไง โด่" เธอตอบกลับด้วยใบหน้าที่บูดบึง "นี่พูดงี้งอนนะ" "โถ. . .
อย่างอนสิ" เธอปลอบ ในขณะที่แฟนของเธอกำัลังรถขับอยู่ ทันใดนั้น ! ! ! [You must be registered and logged in to see this image.]
ดินได้ถล่มลงมารถของพวกเขาหักเลี้ยวจนพลิกคว่ำ ฉันไม่เป็นอะไรแต่ เขา . . . โดนกระจกทิ่มข้อมือจนเสียเลือดตาย . . . มันทำให้น้ำตานั้นไหลออกมาปนกับเลือดและหยาดฝ่นและฝุ่นผงกับดิน หลายวันผ่านไปในขณะที่ทำงานที่บ้านได้มีเสียงโทรศัพท์ดังมาฉันรีบไปรับ "เมื่อไหร่งานจะส่งนิ!!! วันนี้ก็ต้องส่งแล้วนะ" หัวหน้า ตะเบงเสียงผ่านโทรศัพท์ดังยิ่งกว่าแตรวูวูเซลลาที่ใช้เป่าในงานบอลโลกซะอีก "ค่ะๆ เดี๋ยวจะส่งไปให้ในอีกสองชั่วโมงค่ะ" ชั้นรีบวางโทรศัพท์และถอนหายใจดังๆ เฮ้อทำไมหัวหน้าขี้ลืมจังเลยบอกใ้หส่งมะรืนนี้แต่ไหงต้องมาบอกว่าวันนี้ด้วย นะ เอาเถอะหัวหน้าแก่แล้วต้องทำใจ เหอะๆๆ ไม่ทันไรที่ฉันจะเดินกลับไปที่ห้องนอนเพื่อทำงานต่อก็มีเสียงออดที่หน้าบ้าน ฉันนออกไปดูก็ไม่พบใครนอกจากใบปลิวที่เสียบไว้ตรงประตูรั้วฉันหยิบขึ้นมา อ่านมันคือใบปลิวท่องเที่ยว "เกาะมะเนียง
สถานที่พักผ่อนที่สุดในไทย" ฉันสนใจสิ่งที่ใบปลิวบอกมากเผื่อจะให้ชั้นลืมเรื่องเลวร้ายเมื่อหลายวันก่อน ได้ชั้นจึงขึ้นไปบนห้องนอนและเปิดคอมฯที่แสตนด์บายเอาไว้
"ให้ช่วยมั๊ย" เสียงผู้ชายที่คุ้นหูดังขึ้นมา "พอดีเลยที่รัก
เอ๊ะ!!!" ชั้นหันไปก็ไม่เห็นใครจึงรีบเคลียร์งานต่อและตกดึกก็นอนเอาแรง . . .


แบบฟอร์ม


ชื่อ:
อายุ:
อาชีพ: (อย่าเว่อร์)
อาวุธ: (อย่าเว่อร์นะ)
รูป:
มารับบทเป็น:
รีบๆมานะครับตัวละครใครถูกใจผมก็จะได้เป็นตัวละครในเรื่องนี้ [You must be registered and logged in to see this image.]

crycojoker พิมพ์ว่า:

Hikaru_Chan พิมพ์ว่า:

crycojoker พิมพ์ว่า:

Hikaru_Chan พิมพ์ว่า:

crycojoker พิมพ์ว่า:ความรู้สึกของเรื่องนี้ได้ อารมณ์แบบเดียวกับFatal frame เลยครับ ถ้าตัวละครจากเรื่องกระโน่นมาโผล่เรื่องกระนี้ก็ยังได้เลยนะครับ

จะเอามั๊ยล่ะแต่คุณโคโค่ต้องรับประกันนะ เหอะๆๆ ล้อเล่ง

อันที่จริงช่วงนี้ว่างงานไม่ใช่ขัยนหรอกครับไม่มีอะไรทำเลยมานั่งแต่ง

ยังไงก็ได้ครับ จัดมา

เอ่อไม่ละกันแค่ล้อเล่นหรอกครับ

ฮะๆๆ ยังไงก็ได้ครับ แต่งมา อยากอ่านแว้วถ้า ไม่รีบเดี๋ยวผมไปแต่งเรื่องใหม่มาแข่งนะเออ ฮ่าๆๆๆ

เป็นสารท้ารบรึป่าวเนี่ย ฮ่าๆๆๆ

เร็วกว่าที่คิดแฮะ ไม่ได้เข้าแปปเดียวเอง ไปตอนที่ 2 แล้วหรอเนี่ย
ขยันจังเลยอ่ะ สู้ๆนะ รออยู่จ้า ^^~

2ตอนแรกมาอย่างเร็ว ตอนอย่าเพิ่งอืดซิครับ รีบๆแต่งเร็ว

อ่า . . . ครับ

พอดีช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งครับมรสุมการบ้านและการฝึกพูดภาษาอังกฤษเพื่อไปแข่งแล้วก็เตรียมตัวไปเข้าค่ายอาเซี่ยนครับ

สู้ต่อไปครับ!!!!

crycojoker พิมพ์ว่า:สู้ต่อไปครับ!!!!

ไม่ท้อครับแต่ไปเข้าส้วมก่อนปวดขรี้ๆๆๆ

สนุกมากๆ ครัฟ อ่านแล้วอิน เข้าในเรื่องเลย 555+
รีบๆ แต่งน่ะคัฟ รออ่านอยู่ [You must be registered and logged in to see this image.]

อ๊ากกกกกกกกกกกกก มาแล้วๆ
ไม่ยักรู้ว่าเป็นป๊อปปูล่าไปซะแล้วสงสัยเรากับคุณโคโค่ช่วยกันเม้นไปๆๆมาๆและแรงเม้นจากคนอื่นๆด้วยแหงมๆ
(หัวเราะ) รู้สึกเหมือนพระเอกแทบจะไม่มีบทบาทเลยแฮะ . . . ว่ามั๊ย ?


EP# 3 พบกันอีกครั้ง


ผมตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่เคยมามาก่อนอยู่บนชายหาดผมมองไปรอบๆและเห็นป้ายเขียนไว้ว่า
“ยินดีต้อนรับสู่เกาะมะเนียง”
ผมเห็นราห์เบลยืนอยู่ผมตามเธอไปและสกิดไหล่เธอก็เห็นภาพเธอกำลังถูกใครบางคนบีบคอผมปล่อยมือจากเธอและเห็นว่าเธอหายไป
ผมชื่อไซโคผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายผมอยู่บนรถกับแฟนของผมแล้วดินก็เกิดถล่มรถล้มแล้วก็รู้ตัวอีกครั้งก็พบว่าผมอยู่นี่
เกาะมะเนียง . . .
ผมเดินไปตามทางจนเห็นราห์เบลกำลังยืนจับมือกับผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตายคล้านกับเธอและหายไปผมเดินเข้าไปและพบเมืองร้าง
ไม่รอช้าเดินเข้าไปสำรวจเผื่อจะขอความช่วยเหลือจากใครได้เริ่มจากร้านขายของใกล้ๆ
ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวไปก็มีผู้หญิงผมยาวสีขาวตกลงมาจากข้าวบนตาของเธอหลุดออกมาข้างหนึ่งสมองไหล
ผมรีบขยี้ตาและดูอีกครั้งก็ไม่พบอะไรสงมัยตาฝาดทั้งผู้อ่านคิดว่างั้นมั๊ยผมเปิดประตูเข้าไปก็ไม่เห็นมีใครก็กะว่าจะเดินไปดูหลังร้านก็มีเสียงกรีดร้องและมีเสียงเหมือนมีร่างของคนตกลงมาผมออกมาดูก็เห็นเป็นผู้หญิงคนเดิมคราวนี้คอเธอหักตาหลุดไปหนึ่งข้างเธอคลานมาหาผมตอนนี้ไม่มีอะไรเลยผมปิดประตูและหนีไปหลังร้านก็พบกับเธออีกครั้งเธอโผล่ออกมาจากกำแพงและกำลังคลานมาหาผม
มือไปสะกิดมีดอีโต้ผมรีบหยิบและสับที่กลางหัวเธอทำใจเธอกรีดร้องและสลายกลายเป็นขี้เถ้านี่มันอะไรกัน.
. .


หาว . . . “เอ๊ะ . . .” ราห์เบลตื่นขึ้นมาในห้องพักเห็นเร็นนั่งหลับตรงโซฟา
เร็น . . . นี่นายเฝ้าชั้นรึไงเนี่ย โอยปวดหัวจริง ๆ เลย ไปอาบน้ำดีกว่า หลังจากนั้น
ราห์เบลก็ลงไปซื้ออะไรมากิน อืม . . . เร็นตื่นขึ้นมาในสภาพเมาขี้ตานิดๆ
แต่เขาไม่พบราห์เบลแต่ในขณะที่จะลุกออกจากโซฟา ราห์เบลก็เข้ามาพอดี
เธอถือน้ำเต้าหู้ร้อนๆกับปาท่องโก๋ยาวเท่าศอก 10 คู่ เปิดประตูเข้ามา “ไปไหนมาหรอ”
เร็นขยี้ตาและลุกขึ้นมาจะหยิบปาท่องโก๋ ราห์เบลรีบตีมือของเร็นแล้วบอกว่า
“ของชั้นนะอยากกินก็ไปซื้อสิใกล้ๆ นี้เอง” เร็นไม่ตอบอะไรเขาเดินออกจากห้องไป เธอนั่งกินแบบไม่แคร์สื่อจนกระทั่งหมดไม่เหลืออะไรเธอจึงฉีกถุงเลียน้ำมันต่อ
เผียะกระดาษม้วนหนาๆ ฟาดที่กะบาลหล่อน “นี่ต่อหน้าผู้อ่านยังทำอีกช่างกล้านะหล่อน!!!” คนเขียนยืนเท้าสะเอวอยู่ “โทษจ้ะเพลินไปหน่อย
แฮ่ๆ” แล้วคนเขียนก็เดินจากไป หลังจากมื้อเช้าที่แสนจะเอิ่ม . . . =_=” ราห์เบลเดินทางไปยังวัดเผื่อว่าจะได้สบายใจ
เมื่อก้าวแรกที่เดินเข้าไปเธอรู้สึกเหมือนเดินเข้าไปยังอีกมิติหนึ่ง
ท้องฟ้ามืดครึ้มมีฝนตกหนักเธอวิ่งเข้าไปในโบสถ์และเห็นไซโคกำลังกราบพระอยู่


ไซโค!!! เธอเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจ
เขาหันมา ทั้งคู่กอดกันแน่น ราห์เบลถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ออกมา “ร้องไห้ทำไมน่ะราห์เบล?”
ไซโคโอบเธอไว้และถาม “ก็แบบ . . . ชั้นคิดว่า . . . ฮึกเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว .
. . ฮือ . . . ฮึก ดี ฮึก . . . ใจ ฮือ . . . ที่สุด . . . เลย”
เธอตอบพลางสะอึกสะอื้น “โอ๋ . . . เด็กดี . . .
ไม่ร้องนะพูดอย่างกับว่าเราไม่ได้เจอกันเป็นร้อยๆแล้วอย่างงั้นแหละหา . . .” ไซโคปลอบเธอ
“ก็ . . .”
คำถามนี้เป็นคำถามที่ยากมากสำหรับเธอว่าจะบอกเขาดีมั๊ยว่าเขาตายไปแล้วหรือปกปิดเอาไว้
สุดท้ายเธอก็ยอมตอบ “เธอตายไปแล้ว” คำตอบนั้นทำให้ไซโครีบถามเธอ “อะไรนะ” “คุณตายไปแล้ว”
“แต่ผมจำได้ว่าผมรถคว่ำแล้วก็มาโผล่ที่นี่อะไร . . .” “คุณตายไปสามเดือนแล้วไซ . .
. คุณตายไปแล้ว” ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ทั้งคู่ปรับความเข้าใจ “เอาล่ะราห์เบลผมว่าพวกเราลองสำรวจที่นี่กันเถอะ”
เธอมองหน้าเขาและลุกขึ้นมา “ก็ได้” ทั้งคู่เดินออกจากโบสถ์ไปท่ามกลางสายฝน


To be continues

เดินกลางสายฝน.. ระวังเป็นหวัดเน้อ -.-

~HiBird~ พิมพ์ว่า:เดินกลางสายฝน.. ระวังเป็นหวัดเน้อ -.-

ขอยาแก้ปวด....ลดไข้ ที่หนึ่งครับ เอ๊ะ!!นี้มันไม่ใช่แทลลินอลนะ

เอ๋ ไซโคตายแล้วหรอ เป็นพระเอก แต่ตายก่อนคนอื่นเลย [You must be registered and logged in to see this image.]
แต่ก็สนุกคัฟ แต่งมาเร็วๆน่ะคัฟ ^^ [You must be registered and logged in to see this image.]

ในที่สุดก็แบ่งออกมาได้แล้วตอนที่ 4 ข้อสอบผมง่ายๆครับ หุหุๆ วิชานาฏศิลป์ทำแล้วซึ้งจนเห็นสัจธรรมเลย
มาตอนแรกเป็นช้อยส์ พอมาข้อ 17. – 18. ให้อธิบายท่ารำไม่ง่ายนะเนี่ยและสองข้อสุดท้ายให้วาดท่ารำ
. . . เอิ่มน่ะ . . . ซึ้งเลย . . .


EP# 4 twin sista


ราห์เบล . . . เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งคล้ายๆเสียงเธอทักขึ้นทำให้เธอรู้สึกตัวอีกครั้ง “อะ . . .”
ราห์เบลรู้สึกตัวอีกครั้ง “อ้าวโยมมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะ”
เสียงพระภิกษุรูปหนึ่งทักขึ้น “อ๋อพอดีจะเข้าไปไหว้พระค่ะ” เธอให้คำตอบแก่ท่าน
“ไปสิ” ท่านตอบกลับ “ค่ะ” ภายหลังจากที่ราห์เบลไหว้พระเสร็จก็ตรงไปยังห้องน้ำ
มันตั้งอยู่หลังวัดสภาพค่อนข้างรกร้างและอยู่ในป่าหลังจากเธอทำธุระและล้างหน้าเสร็จเธอเห็นมีตัวเธออีกคนยืนอยู่ในกระจกแต่เสื้อผ้านั้นไม่เหมือนกันเธอชี้ไปยังกระจกภาพในกระจกนั้นสะท้อนภาพในห้องน้ำไม่เหมือนกับของจริงภายในภาพที่กระจกสะท้อนนั้นผนังเป็นสีเหลืองบ่งบอกถึงความเก่าคร่ำครึราห์เบลเอามือไปแตะที่บานกระจกที่แตกร้าวมันทำให้เธอไปอยู่ในอีกมิติหนึ่งเธอไม่สามารถกลับไปยังที่ๆเธอจากมาได้แล้ว
“ราห์เบล มาทำอะไรตรงนี้น่ะผมตามหาแทบแย่” ไซโควิ่งมาในสภาพเหนื่อยหอบ
ราห์เบลยังงงอยู่ ตอนนี้ฝนหยุดแล้วแต่เส้นทางเปียกแฉะไปหมดยังไม่พอหอยทากกบเขียดอึ่งอ่างคางคกสารพัดสัตว์ที่พวกผู้อ่าน(บางคน)รังเกีจอยู่ครบเลย
ออกมาหากินอะไรตอนนี้เนี่ย = =” ทั้งคู่เดินออกจากวัดไปในบริเวณนั้นมีแต่ต้นไม้
ทั้งคู่เดินไปตามทางจนเห็นบ้านหลังหนึ่งกลางป่า บ้านผุๆพังๆ เก่าๆ มีใยแมงมุมสร้างบรรยากาศความสยดสยองได้ดีนักแล
ไหงบรรยากาศมันเป็นใจงี้ฟระ(ราห์เบล) มืออุ่นๆนิ่มๆเนียนๆของราห์เบลแตะที่บ่าไซโค
“ไม่ต้องกลัวนะที่รัก”
แต่ราห์เบลเดินไปเปิดประตูต่อหน้าเขามือนั้นเป็นของใครล่ะเมื่อเขาหันไปก็เห็นราห์เบลอีกคนยืนอยู่
“เหวอ!!!” เขาผวาถึงกับล้มลงไป “ไซโคเป็นอะไรรึเปล่า”
ราห์เบลทำหน้างง ทั้งคู่เข้าไปสำรวจข้างในก็พบว่าไม่มีใครเลยจนไปถึงห้องๆหนึ่ง
“ห้องนอนหรอ” ทั้งคู่สำรวจในนั้น ราห์เบลพบสมุดสีเหลืองเล่มหนึ่งวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นเธอเปิดอ่านโดยมีแสงสว่างจากไฟฉายของไซโคมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในหนังสือภาพที่เธอเห็นในเหมือนกับเคยเห็นกันมาก่อนเธออ่านมันจนไปถึงหน้าสุดท้ายแต่มัน
. . . หายไป . . .
แต่มีจี้รูปหอยอันหนึ่งถูกแปะโดยเทปกาวเอาไว้และจู่ๆก็มีเสียงบางอย่างดังมาจากตู้มันเหมือนเสียงอะไรบางเหมือนโทรศัพที่โทรจากที่ไม่มีคลื่น
ครืด แซด . . . ไซโคเดินไปเปิดมัน “เอ่อ ไซ. . .” ราห์เบลทัก “อะไรรึ?” เขาตอบ “ไม่มีอะไร”
เธอตอบและนั่งเฉยๆ
ไซโครวบรวมความกล้าทั้งหมดเปิดมันและเห็นวิทยุเก่าๆอันหนึ่งราห์เบลได้ยินเสียงคล้ายๆเสียงเธอ
“เอาจี้นั่นไปใส่ในวิทยุสิ” ราห์เบลหน้าซีดและค่อยๆหันไปก็ไม่พบอะไร “เอ่อ . . . ที่รักขอดูวิทยุหน่อย”ไซโคยื่นมันให้กับราห์เบลเมื่อราห์เบลได้ดูมันก็พบกับข่องอะไรบางอย่างเธอลองใส่จี้ลงไปดูมันมีเสียงอะไรบางอย่างออกมามันเป็นเสียงคนพูด
. . . “ราห์เบลเธอจะกลับมาหาพี่ใช่มั๊ย ซ่า . . .
เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเราสัญญากันแล้วนี่เนอะ พี่เชื่อว่าเธอจะกลับมา . . . ซ่า .
. .” เมื่อเสียงวิทยุเงียบลงทำให้ราห์เบลเริ่มสงสัย เรามีพี่สาวด้วยเหรอ . . .
ตลอดมาเราก็อยู่กับแม่แล้วก็ป้าสมศรีนี่นาเราไม่มีพี่นี่นาแล้วนี่มันอะไรกันล่ะ .
. . ความสงสัยของเธอทำให้เธอต้องการที่จะรู้ความจริงเธอจึงเปิดสมุดเล่มสีเหลืองที่อ่านไปเมื่อครู่อ่านมันอีกครั้งทำให้เธอเริ่มได้รู้กับความจริงที่แม่ปิดบังมากว่า
10 ปี เธอมีพี่น้องฝาแฝดชื่อรีห์เบลนี่สินะสาเหตุที่มีตัวเธออีกคนปรากฏขึ้นมาแล้วทำไมแม่ถึงปิดมันเอาไว้ล่ะ
. . . กลัวว่าถ้าเรารู้จะต้องเจ็บปวดใจที่เราต้องพรากจากกันงั้นเหรอ . . .
ในเมื่อฉันได้รู้ทุกอย่างแล้วทำไมถึงมีตัวเราอีกคนปรากฏให้พบเห็นเมื่อมาถึงที่นี่แล้วทำไมบางเวลาแม่ถึงร้องไห้โดยไม่บอกสาเหตุและได้รู้ว่าทำไมถึงรู้สุกผูกพันกับที่นี่มากๆ
เพราะฉันเกิดที่นี่ แต่ก็ใช่ว่าความสงสัยจะจางหาย
สิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจคือสิ่งประหลาดบนเกาะนี้ว่าทำไมตนถึงได้เจอกับคนรักที่ตายไปแล้วแล้วทำไมตนถึงหลุดเข้ามาในมิติกระจกนี่แล้วทำไม
. . . เกาะแห่งนี้ถึงมีอาถรรพ์ แล้วพี่สาวฝาแฝดของฉันล่ะเธอหายไปไหน “ที่รักคุณโอเคมั๊ย
?” ไซโคแตะที่บ่าของเธอ “ผมเห็นคุณแปลกๆตั้งแต่คุณทำให้วิทยุมีเสยงพูดแล้วล่ะ”
ไซโคทำหน้ามึนงงสงสัยใส่เธอ “ไม่มีอะไรหรอก. . .” กุกกักๆ มีอะไรบางอย่างค่อยๆคลานออกมาจากความมืดตรงมุมห้องไซโคเห็นดาบคาตานะตั้งไว้จึงชักออกมาเตรียมสู้กับมัน
. . .


To be continues

เข้าข่าย หลอนนน

ไม่ได้มาอ่านเลยหลังจากสมัครพอมาดูก็งงเลยนะเนี่ยที่สมัครไปกลายเป็นพระเอกซะงั้นแต่ตายตอนแรกเนี่ยนะ(อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก)แต่ยังไงก็อัพต่อไวๆนะครับ

vongole-rings พิมพ์ว่า:เข้าข่าย หลอนนน

รู้สึกว่ามันจะหลอนตั้งแต่ตอนแรกแล้วนะครับ ฮะๆๆ

เหย่ . . . คราวนี้นำเพลงประกอบมาด้วยครับ

[You must be registered and logged in to see this link.]


ชื่อเพลง Chou – Amano stukiko เพลงนี้ก็เป็นเพลงประกอบเกม Fatal Frame ภาคสองครับ ภาคนี้ขอบอกว่าจะร้องให้ได้เลยเพราะว่านางเอกจำเป็นต้องฆ่าน้องสาวฝาแฝดเพื่อปลดปล่อยคำสาปของหมู่บ้านเสียดายอุตส่าฝ่าฟันกันจนแบบเอิ่มเอาเป็นว่าเอาไปดูดีกว่านะ